در قسمتی از مصاحبه دختر رفسنجانی با سایت دیده بان رژیم وی میگوید:” اسرائیل غاصب؛ متجاوز و جنایتکار است. ما تاریخ را که نگاه می‌کنیم الان می‌بینیم که روسیه شبه جزیره کریمه را یک جوری غصب کرده است. حالا ما اگر روی غصب سرزمین این قدر حساسیت داریم، چطور می‌توانیم با روسیه اینقدر خوب باشیم و آنجا برای ما مهم نباشد ولی اینجا برای ما خیلی مهم باشد.
می‌گویند اینجا مسلمانان هستند. من یک سئوال می‌خواهم بپرسم: آمار کشته‌های سوریه بعد از این بهار عربی و برای حفظ بشار اسد که در سوریه که اول به عنوان مستشار آنجا بودیم و بعد به عنوان مدافعان حرم آنجا بودیم، چقدر است؟ آنجا انگشت اتهام به سمت ما کم نیست که الان به آن کاری ندارم. خودمان هم این‌ها را قبول کردیم و اعلام رسمی هم داشتیم.
اگر ما آمار کشته‌های سوریه را در این کمتر از ۱۰ سال نگاه بکنیم خیلی بیشتر از آمار کشته‌های فلسطینی‌ها در طول یک قرن اخیر در نتیجه تجاوز و غصب و اشغال سرزمین فلسطینی‌ها و جنایت‌های اسرائیل است. اگر مسلمان‌کشی بد است پس چطور ما توانسته‌ایم در جایی قرار بگیریم که این همه مسلمانان سوری کشته شده‌اند؟ یعنی ما یک جوری دچار تناقض‌هایی هستیم.
ما خودمان عملکردمان خراب است. ما خودمان اوضاعمان خرا‌بتر از اسرائیل است؛ در اتهاماتی که به ما وارد است در همراهی با کشته شدن سوری‌ها یا اتفاقاتی که در یمن افتاده است.
اگر ما بخواهیم از حقوق فلسطینی‌های سنی دفاع کنیم، چرا اول به حقوق سنی‌های داخل ایران خودمان نمی‌پردازیم؟ آن‌ها در این کشور حقوق برابر ندارند. من نمی‌فهمم چرا با این وصف ما باید این سیاست را دنبال کنیم و فکر می‌کنم ما داریم روزبه‌روز شرایط فلسطین را هم بدتر می‌کنیم.
یاسر عرفات در فلسطین شخصیت کمی نبود. او به طرف صلح رفت اما ما حتی یاسر عرفات را هم کنار گذاشتیم و کاسه داغتر از آش شدیم و با حمایت از جهاد اسلامی و حماس، سیاست‌ها را به سمت دیگر بردیم.
برایم قابل قبول نیست که سیاست‌هایی که ما در رابطه با فلسطین و اسرائیل داریم، سیاست‌هایی صادقانه و واقعا برای مبارزه با ظلم و جنایت است.
من فکر می‌کنم در حال حاضر اگر واقعا دل ما برای مردم فلسطین می‌سوزد، باید به سمت دو کشور رفت. الان بیشتر از ۷۰ سال است که دارند می‌جنگند. خب چه شد؟ به کجا رسیدند؟
ما مرتب داریم آنجا چیزهایی را می‌دهیم و خرج می‌کنیم و از قضیه فلسطین چیزی به ما نمی‌رسد. ولی یک چیزهایی انگار هویت جمهوری اسلامی شده است و بیشتر مصرف داخلی دارد تا ما بتوانیم یک جوری همیشه در «وضعیت حساس کنونی» باشیم که بتوانیم این سیاست‌های امنیتی و این‌ها را ادامه بدهیم وگرنه هیچ دلیلی وجود ندارد.
تا الان هم این قضیه برای ما منفعتی نداشته و فقط هزینه‌های ایران را بالا برده است. همانطور که رابطه نداشتن با آمریکا جزو هویت ما شده و ما بی هیچ دلیلی داریم روی این سیاست غلط هزینه می‌دهیم و کل سرنوشت مردم خودمان را روی این قضیه قربانی کردیم. تجارت و اقتصادمان را هم قربانی آن کردیم. موضوع فلسطین هم همین است.
