به باور معتقدان به زوال امر اجتماعی در ایران، نظم اجتماعی و دوپایه اساسی آن یعنی توجه به قانون و اخلاق در ایران سست شده است
استدلالی که بر می گزینند این است که کنش‌‌های افراد نه تابع این دو تنظیم‌کننده نظم اجتماعی، بلکه تابع نفع شخصی است.
در مقابل منتقدان به زوال امر اجتماعی در ایران بر این باورند که تغییراتی در ساخت اجتماعی و سرمایه‌های اجتماعی در حال وقوع است، با این حال این تغیرات را نمی‌توان به معنای نابودی و فروپاشی اجتماعی تعبیر کرد.
پرسش این است که آیا می توان معتقد بود که نسبت فرد با جامعه در ایران دچار انکسار شده یا همبستگی اجتماعی تضعیف شده یا نه؟ در پاسخ به این پرسش مدعیان زوال اجتماعی، باور دارند که جامعه ایرانی را خطراتی همچون بی‌اعتمادی، زوال اخلاقی و قانونی تهدید می کند.
در مقابل منتقدان این نگرش معتقدند که نمی توان تمایزو تفاوت های اجتماعی را به مثابه فروپاشی جامعه و هنجارهای اجتماعی تلقی کرد. آنان باوردارند تقویت امید و توجه به تمایزها و تفاوت های اجتماعی می تواند گامی در جهت اعتمادزایی باشد.
البته هرچند نمی توان به کلی زوال اجتماعی را تایید کرد ، با این حال نباید از شکل گیری چنین معضلی در آینده غافل بمانیم.
زیرا از مولفه های برجسته جامعه دچار زوال و فروپاشی، بی تفاوتی اجتماعی و عمل نکردن به تعهدات شهروندی است.
از اصلی ترین زمینه های ایجاد و انباشت اعتماد عمومی، توجه به سرمایه های اجتماعی است. از این رو دامن گستر شدن اعتماد عمومی در سایه توجه به سرمایه های اجتماعی، مشارکت و همدلی را با خود به همراه می آورد و جامعه را از زوال دور می سازد.
