تردیدی نیست که رژیم مُلاها برای توجیه سیاست مُداخله گرایانه خود در عراق، تحریک احساسات مذهبی نیروهایش و نیز دلبری از غرب، گُریزی از زیر ذره بین بردن توحُش سیاسی – عقیدتی داعش ندارد. این تاکتیک اما همزمان از گُنجایش آن برخوردار است که شباهتهای رفتاری و خویشاوندی فکری حاکمان ایران با طرفهای مورد نقدشان را آشکار کرده و به معرض تماشا بگذارد.
چه، مُدل حُکومتی داعش، آنچه که در نُقاط تحت تصرُف خود به مثابه قانون و فرمانهای حاکمیتی به دست اجرا می گذارد و زیرساختهای ایدیولوژیک این رویکرد، با پراتیک روزانه دستگاه حاکم بر ایران و ساختار فکری شناخته شده آن نزدیکیهای زیادی دارد. این خطوط در پهنه نگاه به کرامت ذاتی انسانها، حُقوق فردی، زنان، کودکان، اقلیتها و جُز آن تا آنجا با یکدیگر همپوشانی دارد که می توان هر دوی آنها را شاخه های شیعه و سُنی یک گرایش فکری یگانه به حساب آورد.
سیستم آپارتاید و سرکوب رژیم ولایت فقیه با همان خُشونت و شدتی علیه دگراندیشان، پیروان ادیان یا گرایشهای دینی دیگر عمل می کند که داعش در مناطق به چنگ آورده اش در دستور کار می گذارد. دستگاه قهر رژیم ولایت فقیه همچون داعش ترور را به خیابانها، محلات، مراکز خرید، گردشگاه ها و کوه و بیابان کشانده و شکار و آزار دُختران، زنان، جوانان را به وظیفه روزانه و دایمی خود بدل کرده است.
فراتر از آن، این دو شاخه هم ساقه، مُدافع و مُروج “اسلام سیاسی” و به بیان دیگر، تبدیل دین و دستورات شرعی به آیین دولت و تنظیم کننده ریز ترین زوایای حیات فردی یا اجتماعی “بندگان” هستند. هم آقایان خُمینی و خامنه ای و هم آقای ابوبکر البغدادی به صراحت خواهان برقراری حکومت الهی روی زمین هستند و در این جهت نیز با دست و پا بُریدن، شلاق زدن، سنگسار کردن، چشم درآوردن، به دار کشیدن و سر از تن جدا ساختن تلاشی خونبار و چندش آور را به پیش می برند.
آرزوها و اُفق سیاسی داعش، القاعده، الشباب، بوکوحرام و دیگر نمایندگان خود خوانده و وحشی شده آسمان بر زمین، همان ایده به واقعیت پیوسته جمهوری اسلامی و نظام دینی حاکم بر ایران است. مرزهایی که ویژگیها و شناسه های خلافت اسلامی خُمینی و خامنه ای را از خلافت اسلامی نوع ابوبکر البغدادی جدا می کند، بسیار باریک تر از آن است که هیولای فربه شده ای از خون و نکبت همچون رژیم ولایت فقیه بتواند روی آن بندبازی کند.
منصور امان
چهارشنبه 28 خرداد 1393
