در مقاله منتشر شده در روزنامه واشنگتن پست، به قلم “نیکی هیلی” سفیر سابق امریکا در سازمان ملل امده است: از زمان روی کار آمدن بایدن صادرات نفت ایران به چین افزایش یافته است. چین بی محابا و بدون توجه به تحریم های آمریکا بنادر خود را از نفت ایران پُر کرده است. وی از سکوت دولت بایدن در برابر صادرات نفت رژیم ایران به چین انتقاد کرد.
وی تاکید کرد که تا زمانی که رژیم ایران میتواند نفت خود را به چین بفروشد هیچ اعتنایی به خواستهای امریکا نخواهد کرد. او از دولت بایدن خواست تا بانکها و موسسات مالی چین را به خاطر نقض تحریمهای امریکا در خرید نفت از رژیم ایران ، مورد تحریم قرار دهد.
در این گزارش “نیکی” ادامه میدهد: دلیل بی نتیجه ماندن سیاست فشار حداکثری و تحریم علیه ایران، خرید روزانه صدها هزار بشکه نفت ایران از سوی چین است و مادامی که چین به خرید نفت از ایران ادامه دهد، سیاست فشار حداکثری به اهداف خود در متوقف کردن برنامه هسته ای و حمایت از گروه های تروریستی، نخواهد رسید.
این دیپلمات سابق آمریکایی نوشت: “هر بشکه نفت ایران که در بنادر چین تخلیه می شود نقض تحریم هایی است که ایالات متحده علیه ایران وضع کرده است. با این حال، دولت بایدن شرکت های چینی را به دلیل تجارت با ایران مجازات نمی کند.
چرا بایدن اجازه می دهد این سرکشی جسورانه ادامه یابد؟ به نظر می رسد 2 دلیل عمده برای این امر وجود دارد: نخست اینکه دولت بایدن به دنبال اعمال دیپلماسی و احیای برجام است و به همین خاطر نمی خواهد فشارهای تحریمی بر ضد ایران را تشدید کند و دلیل دوم این است که دولت بایدن نمی خواهد با فشار مضاعف بر چین مذاکرات با پکن در موضوعاتی چون تغییرات اقلیمی را مختل کند.”
وی در ادامه نوشت:” حزب کمونیست و “شی جین پنگ” رییس جمهوری چین، می دانند که حمایت از ایران برای پکن مفید و برای آمریکا بد است. ایران بخش مهمی از ابتکار ” یک کمربند و یک جاده” است که از طریق آن چین در ازای تامین بودجه و توسعه زیرساخت های کشورها به خطوط تجارت جهانی دسترسی پیدا می کند. دخالت چین در خاورمیانه ایالات متحده را امن ترنخواهد کرد.
تقویت همکاری با ایران همچنین برای منافع انرژی چین حیاتی است. ایران از طریق ناوگان نفتکش های خود تحریم ها را نقض می کند. صادرات نفت خام ایران روزانه 558 هزار بشکه تخمین زده می شود که در سال آینده احتمالا به 608 هزار بشکه افزایش می یابد. این منطقه (خلیج فارس) روی بزرگترین ذخایر نفت و گاز طبیعی جهان قرار دارد. چین خواهان دسترسی به این منابع انرژی است و اگر پکن بتواند ضمن تضمین دسترسی به انرژی در این منطقه یک کشور دشمن ایالات متحده آمریکا (ایران) را نیز مورد پشتیبانی قرار دهد، برای حاکمان پکن زدن دو نشانه با یک هدف خواهد بود.
ریم ایران و چین اخیرا اتحاد خود را یک گام فراتر گذاشته اند. سال گذشته آنها یک توافقنامه “مشارکت استراتژیک” را نهایی کردند که پکن را متعهد می کند طی 25 سال آتی 400 میلیارد دلار در ایران سرمایه گذاری کند. در مقابل، چین به مدت طولانی به منابع تخفیف دار نفت خام ایران دسترسی پیدا کرده و حضور خود را در بنادر، راه آهن، مخابرات و دیگر نقاط ایران توسعه می بخشد. این توافق همچنین روابط نظامی آنها را نیز تقویت می کند.
هیچ کدام از اینها برای ایالات متحده خوب نیست. اگر بایدن ایران یا چین را تحت فشار قرار نمی دهد، کنگره باید این کار را انجام دهد.
دولت بایدن به جای اعتماد احمقانه به دیپلماسی، خروج نفت از ایران به مقصد چین را دشوارتر کند. این بدان معناست که به وزارت خزانه داری دستور داده شود تا کشتی های حامل نفت ایران و متخصصان بی شمار ذخیره سازی، مقامات بندری، عوامل وارد کننده و سایر افرادی که در حمل و نقل نفت ایران مشارکت دارند را تحریم کند.
ما می دانیم که تحریم های حمل و نقل کار می کند. در نوامبر 2018 ایالات متحده 90 نفتکش ایرانی را تحریم کرد و صادرات نفت ایران در پی این تحریم به میزان قابل توجهی کاهش یافت. قبل از تحریم ها، نفتکش های با پرچم ایران تقریبا 188 میلیون بشکه نفت حمل می کردند. سال بعد این تعداد به نصف کاهش یافت و تا سال 2020، صادرات نفت ایران حدود دو سوم کاهش یافت.
وضع موجود پایدار نیست. ایران و حزب کمونیست چین با ادامه این روند برنده خواهند بود. گروه های تروریستی در خاورمیانه و فراتر از آن بازی را خواهند برد. آمریکا و متحدانش در حال شکست هستند. ممکن است رییس جمهوری آمریکا مذاکره را ترجیح دهد، اما دولت بایدن باید بداند با این کار فقط دشمنان آمریکا را دلگرم می کند. امنیت ملی آمریکا قابل مذاکره نیست. عصرایران
