از انجا که دولت منتظر فرمان ولی فقیه درهم شکسته برای اجازه برداشت پول از صندوق توسعه ملی بود، گویا ولی فقیه ارتجاع با فرستادن سرکرده سپاه قدس به عراق برای عدم قبول نخست وزیر جدید و اطلاعیه های حشدالشعبی و گروههای نیابتی رژیم در عراق برای راه انداختن جنگ با امریکا، میخواهد پولهای مردم ایران، را در این شرایط حساس ، صرف جنگ در عراق بکند. به همین دلیل روحانی هم اطلاعیه داده است که کار ها راراه بیاندازد چون گویا دست ولی فقیه را خوانده است. عصر ایراندر مقاله ای نوشته است: ” دولت ایران امروز در سخت ترین شرایط دهه های اخیر قرار گرفته است:
– شیوع بی امان کرونا هر روز هزاران ایرانی را مبتلا می کند یا به کام مرگ می فرستد.
– ساختارهای اقتصادی کشور در برابر تحریم های آمریکا به شدت آسیب دیده اند.
– قیمت نفت به پایین ترین سطح خود در سالیان اخیر رسیده است به گونه ای که هزینه استخراج، انبار و صادرات آن از قیمت فروش نفت بیشتر است؛ در واقع صادر کنندگان نفت اکنون درگیر درآمد منفی هستند.
صورت مساله مشخص ولی پاسخ آن بسیار مبهم است: دولت از یک طرف با شیوع رعب انگیر کرونا مواجه است و قاعدتاً باید قرنطینه عمومی اعلام کند. اگر این کار را بکند، باید فکری کند به حال دهها میلیون نفری که از قرنطینه متحمل ضرر می شوند. بسیاری از دولت ها بودجه های کلانی برای این کار در نظر گرفته اند اما مشکل اینجاست که آهی در بساط دولت نیست که با ناله سودا کند. با این وضعیت فروش نفت و تحریم و کسری بودجه و … دولت همین که بتواند حقوق کارمندان و یارانه های نقدی را به موقع بدهد، کلی شاهکار کرده است.
اگر هم بخواهد با چاپ پول یا شارژ بدون پشتوانه کارت های بانکی حقوق و یارانه بگیران به آنها کمک کند، تورم را به صورت انفجاری بالا می برد.
پس می ماند یک راه خطرناک: دادن اجازه به کسب و کارها برای از سر گیری فعالیت های اقتصادی شان.
این راه هم از سوی دیگر به فاجعه می رسد: شیوع بیشتر کرونا، درگیری بیشتر مراکز و کادرهای درمانی، گسترش مرگ و میر و … .
از قرائن و شواهد بر می آید که دولت راه آخر را برگزیده است. از این رو دور نیست که بعد از چند هفته قرنطینه نصف و نیمه ، اوضاع به دوران قبل از کرونا برگردد اما با حضور فعال کرونا در خیابان ها، اتوبوس ها و تاکسی ها و مترو، ادارات، کارگاه ها و کارخانه ها، شرکت های خصوصی و عمومی، واحدهای صنفی و … .
نتیجه منطقی این وضعیت نیز افزایش ابتلا و مرگ و میر است و هیچ کس نمی داند چند نفر قربانی این تصمیم احتمالی خواهند شد.
شاید طرح سه فوریتی جمعی از نمایندگان مجلس برای تعطیلی یک ماهه کشور که تقدیم هیأت رئیسه شده است، واکنشی به این نگرانی واقعی باشد. نگرانی عمیقی که اگر برطرف شود، برمی گردیم به نگرانی گسترده دیگری به نام معیشت افرادی که از این تعطیلی متضرر می شوند: یک دور باطل و گیج کننده!
در چنین شرایطی، فارغ از تمام اختلاف دیدگاه ها، آنچه مسلم است این که کشور نیازمند همفکری و همدلی است. هم از این رو، چند پیشنهاد اولیه را مطرح می کنیم تا شاید کمکی کرده باشیم به مسوولانی که در این روزهای سخت، باید تصمیمات سخت تر بگیرند:
1 – صندوق توسعه ملی – که بیشتر با عنوان صندوق ذخیره ارزی شناخته می شود – سال هاست که بخشی از درآمدهای ناشی از فروش نفت، گاز، میعانات گازی و فراورده‌های نفتی را جذب می کند. ما اطلاع دقیقی نداریم که این صندوق چقدر پول دارد اما هر چه باشد، امروز روز مبادای کشور است و باید از این قلک برای عبور آبرومند و کم هزینه از شرایط حاضر برداشت شود. (طبق تخمین صندوق بین المللی پول، میزان ذخایر ارزی ایران 85 میلیارد دلار است که جزو بالاترین رقم ها در منطقه است.)
اگر بتوان کشور را به مدت چند هفته تعطیل و قرنطینه عمومی اعلام کرد (تنها واحدهای تولیدی و توزیعی که اقلام غذایی و دارویی عرضه می کنند و نهادهای خدمات رسان فوری را فعال نگه داشت) و همزمان با استفاده از ذخایر صندوق به کسب و کارهای آسیب دیده تسهیلات بلاعوض و معوض داد و نیز به چند دهک پایین جامعه مبلغی معادل روزمزدی کارگران پرداخت کرد، آنگاه می توان گفت که هم مردم کمترین آسیب مالی را می بینند و هم کرونا در مدت زمان کمتری کنترل می شود.
2 – به نظر می رسد مدد گرفتن از صندوق توسعه ملی، معقول ترین راه است اما اگر واقعاً در صندوق توسعه ملی نیز پولی نمانده است – که بعید است – آنگاه شاید راه حل های میانه را بتوان ارائه داد.
لذا اگر واقعاً صندوق توسعه ملی پول دارد، زمان آن است که این پول – که متعلق به ملت ایران است – به داد ملت ایران برسد و آنها را از بیماری ، مرگ و ورشکستگی مالی نجات دهد.
