برای میلاد سازمان مجاهدین خلق
گوهر همیشه تابان خلق قهرمان ایران
حمید نصیری
گوهرِ رعنا
شب آمد و شب ماند
زمانٍ مغموم
تعريف دلتنگي بلند بود و تنهايي
و نان شب،
مرهون افتخار بندگي اجباري.
دردا !
كه سكوت مزمن موروثي
شرمي بر نمي‌انگيخت
و شگفتا!
در هراس از تاج‌بسري كه
غَلتٍ تندٍ گويِ برفيش دره سقوط را مي‌پيمود
از سايه‌هاي خود مي‌گريختند
شب آمد و شب ماند
خنده‌ها نهان
چهره‌ها مقبوض
چشمها گريان
نه دهاني شايسته سخن گفتن بود
نه قلبي گنجايش دوست داشتن
سينه‌ها خالي از رنگ شادمانه‌يي
و گوشها در انتظار نغمه‌يي
كه ترسيم پله‌كان زندگي مي‌كرد.
شب شكست و شب پريد
از سه نام و سه فكر و سه رويا
در حشمت آسمان
برقي درخشيد و رعدي در كشيد
كه صخامت شب در آستانش فرو ريخت
چندانكه،
پلي شد ميان روح آب و دندان آتش
و دريا به زير پاي پسران طغيان برآمد
تا گوهري به ساز حماسة توفان، رعنا شود
و جغرافياي دريا را ترسيمِ ديگر كند
از سه نام و سه فكر و سه رويأ
شب شكست و شب پريد
من، مثل پدرم
برادر كوچكترم، مثل من
در جنبش بازويي شكفتيم
و خواهرم، نيمه گمشده‌اش را بازيافت
من،
تو،
او،
ما شديم
گوهر رعنا شديم.
