سازمان ملل که از سال ۱۹۸۱، بیست و پنجم نوامبر را به عنوان روزی برای توجه به خشونت جاری علیه زنان به جهان معرفی کرده و از شهروندان سرزمین‌های گوناگون جهان خواسته تا برای زدودن این خشونت تلاش کنند.
سازمان ملل امسال هم با شعار «جهان را نارنجی کن» از مردم سراسر جهان خواسته از روز بیست و پنجم نوامبر به مدت شانزده روز لباس‌های نارنجی – به عنوان نمادی از شور و اشتیاق و امید به زندگی – بپوشند و درباره خشنوت علیه زنان گفت‌وگو کنند و برای زدودن آن تلاش کنند.
این در حالی است که سرکوب زنان در ایران، تحت حاکمیت ملایان، با شدت هر چه تمام ادامه دارد و پایه‌های حاکمیت خود را بر سرکوب و تبعیض علیه زنان بنا کرده است و 39 سال است همه عرصه‌های زندگی انها را تحت نام خدا و اسلام، هدف خشونت و تبعیض قرار داده است.
تاریخ ایران در طی نزدیک به چهار دهه،شاهد تبعیض و شکنجه و تجاوز علیه زنان بوده است. شکنجه و اعدام دهها هزار تن از زنان و دختران مجاهد و مبارز از جمله دختران ۱۳ساله و زنان باردار و مادران سالخورده بخشی از بیلان این رژیم است. صدور یک فتوای به‌اصطلاح مذهبی برای تجاوز پاسداران به زنان زندانی از سه دهه پیش ملاک عمل دستگاههای قضایی و اطلاعاتی و انتظامی و شکنجه‌گران و دژخیمان رژیم ضدانسانی و ضداسلامی آخوندی است و برگ ننگینی از جنایات این رژیم را تشکیل می‌دهد که در تاریخ معاصر بشری کم نظیر و بی‌سابقه است.
خشونت سیستماتیک علیه زنان دربرگیرنده انبوهی از ممنوعیتها از جمله در زمینه آزادی پوشش، حق طلاق، حق مسافرت، حق اشتغال و بسیاری حقوق ابتدایی انسانی است.
در ایران امروز، زنان توسط قوانین موجود بویژه قوانین تبعیض آلود مربوط به زنان و از جمله طلاق و حق صیانت اولاد و … بدون هیچگونه حقوقی و حمایتی از جانب دولت از همسر خود جدا میشود و بدون شغل و در آمدی برای ادمه زندگی ، یا باید بمیرند و یا به ناچار برای تآمین مایحتاج زندگیشان به تن فروشی روی آورند.
در ایران تحت حکومت ملایان فقر اقتصادی، فقر فرهنگی، اعتیاد، کارتن‌خوابی و ازدواج کودکان از جمله عواملی هستند که سبب سوق دادن زنان به سمت فروش فرزندان خود شده اند.
«سرچشمه خشونت علیه زنان در این دوران بنیادگرایی اسلامی است که ریشه اندیشه آن زن ستیزی است و زنان باید با تمام قوا علیه آن قیام کنند».
