فیدل کاستر رهبر انقلاب کوبا درگذشت! (زندگی نامه)

189275_906

فیدل کاسترو، چپ، به همراه چه گوارا

به گزارش رویترز، تلویزیون کوبا بامداد روز شنبه فیدل کاسترو، رهبر سابق کوبا در سن ۹۰ سالگی درگذشت.

رائول کاسترو، رئیس جمهوری کوبا، با حضور در تلویزیون این کشور گفته است: «فرمانده کل انقلاب کوبا ساعت ده و ۲۹ دقیقه شامگاه جمعه درگذشت».

به گزارش خبرگزاری فرانسه، رائول کاسترو گفته است: طبق وصیت فیدل کاسترو جسد وی روز شنبه سوزانده خواهد شد.

 

کوتاهی در باره کاسترو

کاسترو با نام کامل فیدِل آلخاندرو کاسترو روث در 13 آگوست 1926 به دنیا آمد.

پدر فیدل کاسترو مزرعه دار نیشکر ثروتمندی بود ولی او به همه اینها پشت کرد و برای سرنگونی حکومت فلوخنسیو باتیستا نقشه کشید. در سال ۱۹۵۳ بخاطر نقشش در یک کودتای نافرجام به زندان افتاد. بعد از آزادی از زندان به مکزیک رفت و سپس به همراه حدود صد نفر از یارانش با قایق به کوبا بازگشت.

بیشتر آنها به محض پهلو گرفتن قایق دستگیر و یا کشته شدند. فقط حدود ده نفر از آنها موفق به فرار شدند و به تپه ها پناه بردند تا یکی از موفق ترین مبارزات چریکی تاریخ را آغاز کنند. کمتر از دو سال بعد، و پس از شکست و فرار باتیستا، او و یاران پیروزمندش به سوی هاوانا سرازیر شدند. 

castro

وی علاوه بر رهبری انقلاب کوبا، از سال 1959 تا 1976 به عنوان نخست وزیر کوبا و سپس به عنوان رئیس جمهور این کشور از سال 1976 تا 2008 مشغول فعالیت بود.

حزب کمونیست کوبا که تنها حزب سیاسی در نظام تک حزبی کوبا است از سال 1965 تا سال 2011 تحت رهبری وی اداره می‌شد.

آلبرتو لئون یکی از کسانی بود که در کوهستان به کاسترو پیوسته بود و در هنگامی که اهالی هاوانا برای خوشامدگویی به آنها از خانه هایشان بیرون آمده بودند، همراه او بود.

او در مورد آن لحظه می‌گوید “ناقوس همه کلیساها به صدا در آمده بودند. لحظه فوق االعاده ای بود – آزادی کامل، در آن لحظه خیلی احساساتی شده بودیم، لحظه بی مانندی بود.”

کاسترو در ابتدا کمونیست بودن خود را رد می کرد و می‌گفت “عقاید ما کمونیستی یا مارکسیستی نیست. اساس فلسفه سیاسی ما بر دموکراسی غیر مستقیم و عدالت اجتماعی در اقتصادی است که به خوبی برنامه ریزی شده.”

kastroکاسترو یکی از شخصیت‌های بحث‌برانگیز جهان معاصر بوده است. وی جوایز مختلف بین‌المللی به دست آورد و حامیانش او را قهرمان سوسیالیسم، ضد امپریالیسم و بشردوستی و کسی که توانسته استقلال کوبا را در برابر امپریالیسم آمریکا حفظ کند، می‌دانند.

بر اساس قانون اساسی مصوب سال 1976 میلادی دبیرکل حزب، رهبری حکومت را در دست دارد. کاسترو یکی از نمادهای انقلاب کمونیستی در آمریکای لاتین به شمار می‌رفت. در دوران زمامداری وی در کوبا صنایع و تجارت ملی‌سازی شد و اصلاحات سوسیالیستی دولت در سراسر جامعه به اجرا درآمد. کاسترو هم‌چنین دو دوره دبیر کل جنبش عدم تعهد بود.

در روزهای پر تنش بعد از آن، اول مسکو بود که عقب نشست و موشک هایش را از کوبا خارج کرد، و در ازای آن آمریکا پنهانی قول داد سلاح هایش را از ترکیه بیرون ببرد. ولی کاسترو همچنان به سرکشی خود ادامه داد و به نحو بی سابقه ای آمریکا را از خود عصبانی کرد.

این مسأله اقدامات مکرر و بعضا عجیب سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) برای قتل کاسترو و توطئه برای سرنگونی حکومت او را به دنبال داشت.

یک بار طرحی برای کار گذاشتن مواد منفجره در سیگارهای برگ او مطرح شد و بعد از آن هم اقدام تعجب برانگیزتری در نظر گرفته شد که یک کارمند سابق سیا آن را چنین شرح می دهد: “ایده فوق العاده ای بود. اگر می توانستیم پودری را به او برسانیم و او از آن به ریشش می زد، ریشش می ریخت و کوبایی ها از خنده غش می کردند و او مورد تمسخر واقع می شد! همین نشان می‌دهد که ما تا چه حد مستأصل بودیم.”

فیدل کاسترو از مجامع بین المللی مانند سازمان ملل برای طرح مطالبات کشورهای جهان سوم استفاده کرد. او یکی از رهبران اصلی جنبش عدم تعهد نیز بود. البته کوبا در دوران کاسترو اصلا بیطرف نبود و برای مثال سربازان کوبایی را برای حمایت از جنبش های چریکی در آفریقا اعزام کرد. ولی در نهایت مهمترین چالش برای او نه از جانب سازمان سیا، که در واقع از فروپاشی بزرگترین حامیش، یعنی اتحاد شوروی ایجاد شد. با قطع کمک های مالی کوبا که کماکان زیر تحریم های ایالات متحده قرار داشت، اقتصاد این کشور رو به ویرانی رفت.

castro-r

فیدل، راست، به همراه برادرش رائول کاسترو

در سال ۱۹۹۹، در چهلمین سالگرد انقلاب کوبا، کاسترو هنوز برای مخاطبینش از پلیدی های نظام سرمایه داری می گفت. در سال های اخیر پیوندها با ونزوئلای نفت خیز و رهبر پیشین آن هوگو چاوز – که کاسترو را الهام بخش مبارزه با آمریکا می دانست – تقویت شد و این امر تا جای خالی کمک های اتحاد شوروی را پر کرد.

ولی در اواسط سال ۲۰۰۶ کاسترو در حالی بسیار ضعیف به نظر می رسید، مجبور شد قدرت را به برادرش رائول واگذار کند، و خودش تحت یک عمل جراحی قرار گرفت و بعد از آن هیچگاه حالش به طور کامل خوب نشد.

در فوریه ۲۰۰۸ او بالاخره از ریاست جمهوری کناره گیری کرد و رائول جانشین او شد. برای اکثر کوبایی ها او در یک کلمه “فیدل” بود. یادگار او برایشان خدمات درمانی رایگان و نظام آموزشی بود باعث شد نرخ باسوادی به حد بسیار بالایی برسد. اما در عین حال اقتصاد کشور عقب مانده بود و چرخ های آن به سختی به گردش در می آمد.