پس از ناچار شدن آقای خامنه ای و شُرکای نظامی و امنیتی اش به تن دادن به رُسوایی و حذف نامزدهای ناخوانده از نمایش انتخابات، تنها نُکته ای که این بساط به هم ریخته برای عرضه و توجُه دارد، تماشای فرو رفتن آن در مراحل پیشرفته تری از ابتذال است.
این واقعیت را ابتدا مضحکه “ائتلاف” آقایان ولایتی، قالیباف و حداد عادل به نمایش می گذارد که استعداد آن برای ریشخند برپاکنندگانش هر روز از مرزهای تازه ای گُذر می کند. این سه پایور ارشد “نظام” که به نظر می رسید به طور اجباری به داخل این ظرف فشار داده شده بودند، پس از اندکی کرشمه، شرط گذاری و به تعویق افکندن مُکرر زمان و چگونگی تعیین نامزد نهایی، اکنون دیگ بار گذاشته شده توسط آشپز را واژگون کرده و می گویند که خیال کنار رفتن ندارند و مشغول یارگیری شده اند.
روی دست این فُکاهه هیچکس کمتر از آیت الله مصباح یزدی، “ایدیولوگ انقلاب” (خامنه ای)، بُلند نمی شود. او تنها چند روز پس از آنکه به مُریدانش اطمینان داد نامزدی بهتر از آقای لنکرانی در زمین و آسمان پیدا نکرده، وی را همچون سیب زمینی داغی در دست با دستپاچگی به زمین انداخت تا با همان قاطعیت علمی اعلام کند که آقای جلیلی را “اصلح” می داند. آیت الله نگون بخت به احتمال زیاد از سوی اربابانش به خوبی توجیه نشده بود و هم از این رو ناچار گردید نیشخند همگانی را به جان بخرد و زیر نگاه سنگین “دُشمنان” روی دست راه برود. خبر بد برای “ایدیولوگ” مربوطه آن است که چنین نمی نماید جاده فلاکت انتخاباتی او در اینجا و با نامزد قالب شده به پایان رسیده باشد.
در این میان، مردُم سراسر کشور این بخت را یافته اند که از طریق تلویزیون نیز شاهد مضحکه ای باشند که آقای خامنه ای بر پا کرده است. آنها موقعیت مزبور را مدیون اطوار ناشیانه “رهبر” هستند که مایل است نمایش روحوضی را با دکوراسیون انتخابات غربی روی صحنه ببرد و بر پایه این هوس، نامزدها را برای تبلیغات به تلویزیون بُرد. اما آنچه که در عمل روی داد، مایه تفریح بینندگان و آبرو باختگی بیشتر نمایش گردید. صدا وسیمای ولایت، پابرهنه به میان رجزخوانی ضبط شده ی نامزدهای از صافی گذشته دوید و آنها را قطع یا سانسور کرد. آقای خامنه ای یکبار دیگر درجه ثبات “نظام” را اشتباهی تخمین زده بود و از پروسه نزول آن به نُقطه ای که سیاهی لشکرهایی همچون آقایان عارف و مُحسن رضایی نیز می توانند برای آن تهدید امنیتی شمرده شوند، غفلت ورزیده بود.
کُمدی انتخابات ریاست جمهوری هنوز ظرفیت بیشتری برای نشان دادن ابتذالی که در خود ذخیره کرده، دارد. به این امر همانقدر می توان اطمینان داشت که به بی مایگی بازیگران و کارگردانان این نمایش زننده!
