نماینده رژیم از زاهدان در مجلس می‌گوید: در سیستان و بلوچستان عمده مشکل بیکاری است. میزان اشتغال بسیار مایوس‌کننده است. در برخی از مناطق استان نرخ بیکاری بین ۴۰ تا ۶۰ درصد است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، سیستان و بلوچستان حدود ۳ میلیون نفر جمعیت دارد اما به خاطر فقرزیرساختی‌‌اش چه در زمینه صنعت و چه در زمینه کشاورزی، مردم مشارکتی در اقتصاد ندارد؛ در نتیجه مانند زیرساخت‌هایشان فقیر مانده‌اند. خودشان می‌گویند سیستان و بلوچستان فراموش شده است.
به صورت کلی از قدیم الایام شغل اکثر مردم منطقه جا به جا کردن سوخت بود؛ پس سوخت‌بری مساله امروز و دیروز نیست. بیکاری در قسمت‌هایی از سیستان و بلوچستان در دنیا بی‌نظیر است. در قصرقند و نیکشهر نرخ بیکاری حدود ۶۵ درصد و در چابهار و زاهدان در مرز ۴۰ درصد است.
در حال حاضر اکثر جمعیت استان زیر خط فقر امنیت غذایی هستند. به هر شکل پاسخ این مسائل را باید مردم بدهند.
مردم منطقه اگر به جا به جایی سوخت روی نیاورند پس چه کنند. با این بی‌توجهی دولت‌ها به مسئله توسعه چه کاری از دستشان برمی‌آید؟ آیا کاری به غیر از این برای آنها متصور بوده‌ایم؟
با همه این شرایط با سوخت‌بران برخورد می‌شود. «محمدنعیم امینی‌فرد»، نماینده سیستان و بلوچستان گفته است که نیروی انتظامی نباید با شلیک به خودروهای سوخت‌بران باعث رخدادهای تلخ شود.
مردم در چنین شرایطی اینگونه زندگی می‌کنند، که استان ما به آب‌هایِ آزاد جهان راه دارد و مردم می‌توانند با خیال راحت در امنیت کامل به تجارتِ خرد و کلان بپردازند. با همه این اوصاف وقتی از دولت می‌خواهید کمک کند سرمایه‌گذار به استان بیاید، می‌گوید: خودتان بروید سرمایه‌گذار پیدا کنید.
سیستان و بلوچستان چند مزد و حقوق‌بگیر ندارد. اکثر مردم در اینجا از زمین‌های کشاورزی روستایی و از دریا درآمد دارند. بیشتر آنها یا کشاورزند یا صیاد. پس بزرگ و کوچک شدن دستمزد تاثیری در زندگی آنها نمی‌گذارد. اگر در کل کشور ۸۰ درصد شاغلان بیمه هستند در سیستان و بلوچستان تنها ۲۰ درصد شاغلان بیمه هستند.
در سیستان و بلوچستان عمده مشکل بیکاری است. میزان اشتغال بسیار مایوس‌کننده است. در برخی از مناطق استان نرخ بیکاری بین ۴۰ تا ۶۰ درصد است. در چابهار و نیک شهر تا ۶۰ درصد جمعیت، در قصرقند حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد، ایران شهر حدود۴۰ درصد و زاهدان ۲۰ تا ۲۵ درصد جمعیت بیکار هستند. آمارها نشان می‌دهند که در این مناطق نه صنعتی هست و نه کشاورزی هست. اگر هم مقداری اشتغال کشاوزی وجود دارد به این خاطر است که خانواده‌هایی از قدیم ۱ هکتار یا بیشتر و کمتر زمین داشته‌اند و در آن صیفی‌جات می‌کارند یا دامداری می‌کنند یا خرما کاشت می‌کنند. اما خیلی‌ها همین‌ها را هم ندارند؛ آنهم به خاطر خشکسالی. چاه‌های آب خشک شده‌اند. سطح آب بسیار پایین رفته است. دولت مبالغی گذاشته تا کف‌شکنی چاه‌ها آغاز شود؛ به این جهت که دام‌هایشان از تشنگی تلف نشوند. بماند که آبی برای باغات وجود ندارد.
