احمد زیدآبادی، در واکنش به اظهارات مهدی طائب در کانال تلگرامی‌اش نوشت:
شیخ مهدی طائب، رئیس شورای قرارگاه راهبردی عمار گفته است: “مذاکره‌کنندگان باید به طرفین مذاکرات گوشزد کنند که اگر در مذاکره حق ما را ندهند ما این قدرت را داریم که با زبان زور حق‌مان را بگیریم و در آن صورت برای آنها خیلی گران تمام میشود.”
خب آشیخ، اگر به زبان زور می‌توانی “حقت” را بگیری برای چه چهار سال آزگار تعلل کردی و دست روی دست گذاشتی و آخرش هم راه مذاکره را برگزیدی؟
از این گذشته وقتی می توان با زبان زور “حقی” را گرفت به طوری که برای طرف “ظالم و زورگو”، “خیلی گران” تمام شود، چه اصراری است که آن را از طریق مذاکره به دست آورد که برای چنین طرف ِ”ستمگری”، “ارزان” تمام شود؟ چنین لطف و محبتی برای “ظالمی که ذاتش زور است” چه توجیهی دارد؟
کشوری با درآمد ارزیِ نزدیکِ صد میلیارد دلار در سال را، بی‌هیچ منطقِ روشن و برهانِ قابل قبولی، چنان در غل و زنجیرِ تحریم‌های بین‌المللی اسیر کرده‌اند که شایعۀ آزادسازی حدود سه میلیارد دلار از منابع مسدود شدۀ ارزی کشور- آن هم با شرایطی نامشخص – همه را ذوق زده کرده است!
