افسانه اسکویی: کودک خیابانی

با موهای ژولیده کودکانه
 در ژنده پوش تن فرسود
 با چشمان همیشه خسته
 در جستجوی کدام خانه ای؟
 
 زیر سقف شب سیاه بی ستاره
 بر کارتن و
 بالش سنگفرش سرد،
 در خواب ناز شیرین ،
 خواب کدام لقمه نان می بینی کودکم ؟
 
 وقت ناهار و
 سفره ای ، روزنامه. 
 با تصویر کدام عمامه بر سر و “انگل زاده”
 سیر ازغذای نخورده روز می شوی؟
 
 با عشق وامید همیشگی
 در قلب کوچک
 وکتف خسته ات
 از دوش زباله های
 جهل و جنایت حاکمان شهر،
 راه کدام خانه را طی می کنی؟
 
 راهی که تو می روی
 این گونه امروز،
 دست آور پوشاندن
 چشم و گوش ماست.
 
 گناه از تو نیست کودک نازنین
 گناه ما ست،
 این همه سهل انگاری
  
  
 افسانه اسکویی
  ۲۰۲۰-۴-۲۸