به خوبی درک پذیر است که در اوج کشمکش بر سر میزان سهم باند “اُصولگرا” در دولت جدید، آقای خامنه ای تلاش کند کارنامه فاجعه بار خود و زیردستانش را وارونه جلوه داده و به این طریق برای خویش کارت صلاحیت تصمیم گیری و دخالت در اُمور دولت آینده صادر کند. براین اساس، ستایش مُضحک او از دولت ورشکسته، در حقیقت دفاع از خود در برابر سیل توقُف ناپذیر انتقادها و تعیین نرخ در میانه نزاع است.
عُمق تنگنایی که آقای خامنه ای در آن بسر می برد را می توان از چرخش در برخورد به گُماشته یاغی شده اش دریافت. “رهبر” و اعضای فراکسیون او که تا کنون تلاش می کردند برای تبریه خود، مسوولیت شرایط وخیم کشور را به گونه انحصاری به گردن آقای احمدی نژاد بیافکنند، اینک ناگُزیر شده اند برای مصالح فوری تر شیپور را از آن سو به دهان بگذارند و انکار وخامت اوضاع و “خدمات” انجام شده را جار بزنند.
آقای خامنه ای با به صف کردن اعضای دولت و دادن میکروفون به آنها برای تکرار دروغهای شناخته شده، یک بار دیگر برای مردُم ایران روشن کرده که آمار و ارقام ساختگی، ادعاهای ناراست و شُعبده بازی با حقایق لمس پذیر از کُجا سرچشمه می گیرد و مُتقلبان و لاف زنان با پُشتیبانی کُدام فرد و نهاد، گلیم مُندرس شان را از آب بیرون می کشند.
در بی اعتباری و اسباب مضحکه شدن گُزارشات و عددسازیهای کابینه نظامی – امنیتی همین بس که حتی خود اعضای آن با عافیت اندیشی از تکرار یاوه هایشان در آخرین جلسه مُشترک با خامنه ای اکراه داشته اند و آقای خامنه ای با اصرار آنها را به این کار وامی دارد: “امروز من اصرار داشتم و خودم به آقای رییس جمهور پیشنهاد کردم که دوستان صُحبت کنند و گُزارش دهند … و ما دوست داریم که این اظهاراتی که امروز اینجا شده، به سمع مردُم عزیزمان هم برسد.”
منظور ولی فقیه جمهوری اسلامی از “این اظهارات”، سُخنانی است که حُجت الاسلام حسن روحانی در همان روز در مجلس “یاوه گویی” خواند و گویندگانش را به طور ضمنی “فریبکار” نامید. او با تهدید به اینکه “دولت آینده خواهد گفت که چه چیزی را تحویل گرفته”، نرخ تورُم را 42 درصد اعلام کرد و فاش ساخت که در دو سال اخیر نرخ رُشد اقتصادی صفر بوده است.
با این حال نه ذکر مُصیبت آقای روحانی و نه ثناخوانی آقای خامنه ای رو به گُذشته دارد. آنها هر دو از روی شانه ی گُذشته به آینده و ترکیب قُدرت خیره شده اند. این فُرصت طلبی اگر برای “رهبر” دربرگیرنده منافع مُشخصی است، اما برای شُرکای جدید قُدرت زیانبار و در بهترین حالت بی ثمر است. آنها به همان میزانی که با سیاستهای هشت ساله دولت برگُمارده “رهبر” مرزبندی می کنند و عوامل و مُجریان آن را به پای میز نقد و مُحاکمه می کشند، می توانند مانع دست اندازی آقای خامنه ای و همدستانش به داشته هایشان شوند
