هیچ اسلحه‌ای در دست معترضان نبود، با اینکه مردم این منطقه به خاطر بافت سنتی توی خانه هایشان اسلحه دارند اما هیچکس ازش استفاده نکرد، تظاهرات کاملا مسالمت آمیز است، شاید بخاطر سابقه سرکوب و بازداشت های وحشتناک سال ۹۶ باشد. نیروی خارجی و خرابکاری هم در کار نبود، همه مردم عادی بودند که به خاطر شرایط سخت زندگی و معیشتی صدایشان در آمده. فقط هم خوزستان نیست، کل مملکت به جز چند استان که از امکانات خوبی برخوردارند بقیه در حال رسیدن به مرز انفجار هستند. مملکت مثل دیگ زودپزی شده که سوپاپ هایش بسته شده و هر لحظه امکان انفجار هست.
نیروی ضد شورش با دهها ماشین ضد شورش و آب پاش و…با کلی نیروی موتورسوار که از تهران به ایذه آوردن توی شهر، هر روز مانور میدهند. دقیقا عصر به بعد مثل حکومت نظامی می‌شود و از مردم می‌خواهند که به بروند به خانه هایشان. معلوم است که نیروهای ضد شورش از تهران آمدند.
نیروی ضد شورش با تجهیزات سنگین آمدند ایذه؛ آنها اجازه کوچکترین تجمع را نمی دادند. متاسفانه همان شب اول یک جوان ۱۷ ساله به اسم بهمنی با گلوله به شهادت رسید اما زخمی ها بالای ۲۰ نفر بودند که خیلی‌ها از ترس بازداشت بیمارستان نرفتند. شیوه ی برخورد ها هم حضور پر تعداد نیروها و بستن فضاست،
ایجاد رعب و وحشت با مانور ماشین های ضد شورش و نیروهای ضد شورش تعداد بالا. اینترنت همراه قطع بود که بعد از ۴ روز تازه وصل شده اما وای فای(اینترنت خانگی) وصل بود.
سد و دریاچه کارون ۳ به عنوان بزرگترین سد بتنی خاورمیانه تنها ۳۵ کیلومتر با ایذه فاصله دارد، منتها هیچ سهمی از آب را ندارد. خوزستان به عنوان ثروتمند ترین استان کشور بیشترین تعداد فقیر و بیکار را دارد که با کمترین امکانات دارن زندگی می‌کنند. توی دمای ۷۰ درجه مرتب برق شان قطع می‌شود، در دهدز شهری که بین دریاچه های کارون ۳ و ۴ قرار دارد هنوز با تانکر آب می‌برند برای بعضی از خانه ها. دیده بان رژیم
