سینما را فراموش کنید به اسکار ، کان و برلین و رم … هر جا هم که جایزه پخش می کنند، نیندیشید!
ــ فرض محال که محال نیست:فرض بگیرید ، من ــ جمشید پیمان ــ امسال برنده جایزه نوبل در ادبیات بشوم! (از آن محال هایی که ردخور ندارد)
حالا در نروژ و در جشن رسمی جایزه ام را گرفته ام و می خواهم سخنرانی کنم!
ــ یک هفته پیش از این مراسم، در ایران ،ساختمان برج میلاد فرو ریخته و علتش هم تقلب های گسترده مسؤلان بوده. چند صد تن هم زیر آوار جان باخته اند!( زبانم لال؛ ناگزیر شده ام این فرض را بیاورم،زیرا لازمش دارم)
من سخنرانی ام را اینگونه آغاز می کنم :
قبل از هر چیز باید بگویم دل من در تهران است، دل من با مردم داغ‌دار این حادثه است، من با مردم ایران همدردم!(هنگام گفتن این جمله اشک در چشمانم جمع شده. اما من خویشتن داری می‌کنم و نمی‌گذارم اشک‌هایم فرو بریزند. ولی به هر حال بغضم پنهان شدنی نیست)
ــ پس از این مقدمه یک سخنرانی مفصل می کنم و با شرح مصائبی که بر من رفته است، از هیات داوران تشکر می کنم که جایزه نوبل را به من داده اند برای آخرین کتابم که در آن به مساله اعتقاد مردم به خرافه ی نیروی هم سطح خدایی امام ها و امامزاده ها پرداخته ام!
سخنرانی ام را با تکرار این جمله به پایان می برم : من با مردم ایران همدردم!
ــ در این لحظه یک نفر از میان جمعیت خودش را روی سن میرساند و از من می پرسد:
آقای جمشید پیمان، برنده جایزه نوبل!
شما چرا به کشتار آبان 88 اعتراض نمی کنید؟
چرا از جنایت خمینی در تابستان 67 چیزی نمی گویید؟
چرا از سرکوب کشاورزان و تشنگان اصفهان و اهواز حرفی نمی زنید؟
چرا هیچ اشاره ای به مسولیت رژیم جمهوری اسلامی در رابطه با اشاعه خرافات نمی کنید؟ چرا نمی گویید که در چهل سال حاکمیت آخوندی تعداد امام زاده ها در ایران از حدود 4000 به حدود12000 رسیده؟
چرا به نقش این رژیم در اشاعه خرافات و بهره ای که از آن می برد، نمی کنید؟
چرا فقط در یک کلی گویی مبهم ،با مردم ابراز همدردی می کنید:؟
کاری که دستگاه تبلیغاتی رژیم و سردم دارانش چند برابر و با آگراندیسمان غلیظ تر می کنند! چرا لااقل آن دستگاه قضایی را تقبیح نمی‌فرمایید که شما را به ده سال حبس و تحمل 120 ضربه شلاق محکوم کرد!
ــ حرفش از اول تا آخر حسابی بود. راست می گفت. چراهایش مثل پنک بر سرم فرود می‌آمد!جگرم را وقتی بیشتر سوزاند که در پایان حرف هایش برایم موفقیت های بزرگتر و بیشتر آرزو کرد. بعدهم خیلی آرام از سن پایین رفت و محافظان او را به بیرون از سالن بردند!
ــ اما من با آنکه سی سال پیش از ایران فرار کرده بودم، باز هم تهِ دلم یکی می گفت مبادا ادای مرضیه را در بیاری؟ مبادا مثل منوچهر خواننده و منوچهر هزارخانی واکنش نشان بدهی! خرفی بزن که خود خامنه ای هم بتواند بگوید. یک چیزی بگو مثل « شــــیــــــر» که هم ذر بادیه جا بگیرد هم در بادیه. هم تو بتوانی او را بخوری هم او بتواند تو رابخورد! و چه بهتر اگر طوری بگویی که برای سرحوض و داخل جمام هم کاربرد پیدا کند!
ــ به حضار محترم نگاهی می اندازم، چشمانم کمی غمگین تر می شود، بغضکی در گلویم وول می خورد … و فقط یک جمله ادا می کنم:
من با مردم ایران همدردم!
خانم ها و آقایان از جایشان بر‌میخیزند و برایم کف می زنند. وقتی به میان آنها برمی گردم، به ستایشم می پردازند؟ حلوا حلوایم می کنند و برایم چندین چند برنامه گفتگوی تلویزیونی ترتیب می دهند.
در دلم آفرین نثارشان می کنم و می گویم و هر کاری دلتان می خواهد بکنید اما مرا از محدوده‌ی؛” من با مردم همدردم”، بیرون نبرید! درک کنید که به هرحال باید جانب احتیاط را رعایت کرد و اندکی هم به فکر روز مبادا بود!
ــ در همان لحظه این شعر جلوی چشمم قدم آهسته می رود:
سرشک از رُخم پاک کردن چه حاصل
علاجی بکن کز دلم خون نیاید!
توی دلم می گویم : لعنتی ولم کن، نذار این جشن به دلم زهر بشه!!
جمشید پیمان،31/5/2022
