35 نفر از شخصیت های بانفوذ و مقامات سابق آمریکا در گزارشی از اوباما خواسته اند تا با اقدامات عملی لازم، اعتماد خامنه ای را جلب کند و در عمل به وی ثابت کند که آمریکا بدنبال تغییر رژیم ایران نیست. این گزارش توسط “پروژه ایران” که ائتلاف نهاد ها و بنیادهای طرفدار دوستی با رژیم ایران است تهیه و منتشر شده است
—————————————————————————
در اوائل ماه آوریل گزارشی با امضای 35 نفر از دیپلمات های ارشد و مسئولان سابق آمریکا و روسای چند بنیاد و موسسه مهم آمریکا منتشر شد که در آن به دولت اوباما توصیه میشود تا از تصویب تحریم های جدید علیه ایران خودداری کرده و با اعطای امتیازات بیشتر و ارائه تضمین های امنیتی به جمهوری اسلامی، در مسیر سازش هسته ای و همکاری منطقه ای با رژیم ایران گام بردارد.
نویسندگان گزارش به دولت اوباما گوشزد میکنند که یکی از موانع اصلی سازش بین آمریکا و رژیم ایران، بی اعتمادی رهبر ایران به آمریکاست چون براین باور است که ایالات متحده بدنبال ساقط کردن حکومت ایران است. از اینرو، دولت آمریکا بایستی برای جلب اعتماد علی خامنه ای، اقدامات عملی لازم را انجام دهد و از هرگونه کردار یا گفتاری که نشانه حمایت از تغییر رژیم است بشدت پرهیز کند.
این گزارش، سومین گزارش جامعی است که در چند ماه گذشته توسط ائتلاف موسوم به “پروژه ایران” تهیه و منتشر شده است. “پروژه ایران” مجموعه ای از بنیادها و موسسات بانفوذ آمریکاست که طی 15 سال گذشته کنار یکدیگر به فعالیت مشغولند و از سیاست دوستی و سازش با جمهوری اسلامی حمایت میکنند. این محافل نفوذ بسیار زیادی روی تصمیم گیریهای دولت آمریکا داشته اند.
گردانندگان اصلی پروژه ایران منجمله بنیاد برادران راکفلر و دیپلمات های سابق (لابیست های کنونی) مثل تامس پیکرینگ، ویلیام میلر، برژینسکی و … می باشند که از سال 1997 تاکنون در صحنه حضور داشته اند و در کنار فعالیت های رسانه ای و لابی در کنگره، مذاکرات پنهان بین آمریکا و ایران را مدیریت کرده اند و در وزارت خارجه و کاخ سفید حضوری فعال داشته اند.
مسئولان پروژه ایران از سال 1997 تا 2002 از هوشنگ امیر احمدی و شورای آمریکائی ایرانی وی حمایت میکردند اما در سالهای اخیر از تریتا پارسی و سازمان نایاک حمایت مالی و سیاسی میکنند. حضور این سازمانهای “ظاهرا” ایرانی در کنار لابی آمریکائی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و میتواند برای سیاست مماشات و دوستی با رژیم ایران مشروعیت فراهم کند. (برای آشنائی با تامس پیکرینگ یکی از گردانندگان اصلی پروژه ایران به این ویدئو نگاه کنید)
درخواست لابی مماشات از اوباما برای جلب اعتماد خامنه ای موضوع جدیدی نیست و نزدیک به سی سال است که این محافل، خواهان ارائه ژست های حسن نیت و اثبات عملی دوستی آمریکا به رژیم هستند. دولت های پی در پی آمریکا نیز تا آنجا که توانسته اند در گفتار و کردار به حاکمان ایران ابراز دوستی کرده اند.
چند هفته پیش، خاویر سولانا مسئول سابق سیاست خارجی اتحادیه اروپا که از سال 2003 تا 2010 مسئول تیم مذاکره کننده اروپا با رژیم ایران بود، در کنفرانسی در واشنگتن اظهار داشت که دولت اوباما حمایت خود از مبارزات مردم سوریه را محدود کرده است تا مبادا رژیم ایران خشمگین شده و چشم انداز مذاکرات هسته ای تیره و تاریک شود.
در همین راستا، دولت اوباما به باجگیری رژیم ایران در عراق تن داد و نخست وزیری نوری المالکی را پذیرفت و در همین راستا نیز در بدترین حالت و با قبول درخواست های دیکته شده رژیم ایران، عراق را ترک کرد و این کشور را در سینی نقره ای تقدیم خامنه ای و سپاه قدس کرد.
مسئولان اصلی پروژه ایران همان کسانی هستند که در سال 2002 و 2003 که آمریکا در تدارک حمله به عراق بود، واسط و دلال مذاکرات آمریکا با رژیم ایران بودند و منجمله هماهنگی لازم برای آینده عراق را نیز طراحی کرده و به اجراء در آوردند. (نگاه کنید به این گزارش در مورد مذاکرات پنهان بین دو کشور و همچنین این گزارش ویدئوئی)
اما بامزه ترین و شاید شرم آورترین بخش این گزارش که توسط پروژه ایران وبه امضای 35 نفر منتشر شده آنجاست که به ریسک های احتمالی سیاست دوستی با رژیم اشاره میکند و می نویسد که علیرغم همه ژست های حسن نیت از طرف آمریکا برای جلب اعتماد خامنه ای، این ریسک وجود دارد که وی درخواست دوستی آمریکا را نپذیرد و در نتیجه، بی آبروگی و سرشکستگی نصیب دولت اوباما گردد.
جالب اینجاست که همین محافل بمدت چهار سال به بیل کلینتون گفتند که به خاتمی ابراز دوستی کرده و برای جلب اعتماد رژیم ایران، ژست های حسن نیت لازم را انجام دهد. نتیجه چهار سال حسن نیت کلینتون به خاتمی و گوش کردن به نصایح لابی مماشات را از زبان روزنامه عصر نو وابسته به سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی که در دولت خاتمی حضور داشت بشنویم:
” در سفر خاتمي به نيويورك براساس خبرهاي منتشره، مقامات تشريفاتي ملازم كلينتون در سازمان ملل به گونه اي برنامه ريزي كرده بودند كه وي در راهروهاي سازمان ملل با خاتمي روبه رو شده و در حضور خبرنگاران با رييس جمهور اسلامي ايران دست بدهد، لكن خاتمي قويا” از اين كار منع شده به گونه اي كه همراهان خاتمي ناچارا او را به سرويسهاي بهداشتي (توالت) سازمان ملل بردند!!” (هرچه آن خسرو کند شیرین بود، مجله عصر نو، 22 مرداد 86)
