دستگاه قُدرت جمهوری اسلامی به همراه وسایل تبلیغاتی و ابزارهای امنیتی خود نااُمیدانه در حال تلاش برای مُدیریت شکست سنگینی است که مُتحمل گردیده. پس از نوشیدن اجباری جام زهر از سوی آقای خُمینی و پایان دادن ناخواسته به جنگ با عراق، “پیروزی ژنو” – آنگونه که “نظام” مایل است عقب نشینی اتُمی اش نامیده شود – خُردکننده ترین شکستی است که رژیم جمهوری اسلامی در پهنه اهداف و منافع خویش پذیرای آن شده است.
علت این امر را به سادگی می توان از متن توافُقنامه برداشت کرد که مضمون و جهتگیری آن جلوگیری از دستیابی رژیم مُلاها به جنگ افزار اتُمی است و بر این اساس، برنامه عملی را دیکته کرده که تلاشهای انجام شده رژیم ولایت فقیه در این جهت را مُتوقف ساخته یا به عقب برمی گرداند و همزمان، مانع دست زدن آن به ماجراجوییهای جدید می شود.
بنابراین، حاکمان کشور زیر توافُقنامه ای را امضا گذاشته اند که آنها را به گونه مرحله ای وادار به کنار گذاشتن مُهمترین پروژه بقا و ثبات خویش در بیست سال گذشته می کند. مُسلح شدن به بُمب اتمی پایه و اساس پروژه هسته ای حُکومت محسوب می شود و بدون آن – چه یکباره و چه به گونه تدریجی – این بنا در هم فرو می ریزد.
این پُرسش که آیا هیات حاکمه به تعهُدات خود پایبند خواهد ماند یا نه را زمان پاسُخ خواهد داد و سایه روشنهای پیامد هر دوی این احتمالات نیز در کرانه پیداست ؛ اینجا و اکنون موضوع این است که آنها “قطار بی دنده و تُرمُز” هسته ای را به دیوار زده اند و اکنون روی قُراضه های سیاستی نشسته اند که میلیاردها دُلار از کیسه مردُم ایران را هزینه آن کرده و درد و رنج بی انتهای میلیونها نفر را به پایش ریخته اند.
پدیدار شدن مسوولان این سیاست نابخردانه و ضد مردُمی در جامه ناجی و دلسوز، نقش بی خریداری است که جامعه آن را با پوزخند بدرقه خواهد کرد. گردانندگان و اعضای دستگاه قُدرت جمهوری اسلامی ورشکستگان به تقصیر هستند؛ قُماربازان بی مسوولیتی که پس از چپاول و هدر دادن خزانه همگانی، بیرون انداخته شدن از پای میز قُمار را بر غارت شدگان و صاحبان مال منت می گذراند.
عقب نشینی ناگُزیر رژیم ولایت فقیه از نقشه های خطرناک، جاه طلبانه و پُر هزینه اتُمی خود، شادکامی مردُمی است که سنگینی خسارات و پیامدهای آن را بی واسطه روی گُرده شان حس می کنند. رویاهای آقای خامنه ای، کابوس آنهاست و هر آشُفتگی در خواب خوش هیولا، دریچه ای است که به روی پایان کابوس گشوده می شود.
آنها می توانند عقب نشینی حُکومت را برگشت ناپذیر کنند، اگر از فُرصت رانده شدن پروژه آن به کنار بهره گیرند و پروژه خود برای آزادی و عدالت را به مرکز زندگی و سیاست برانند.
