نویسنده برخلاف برخی که قبلاً از تکرار تجربه ابرتورم ونزوئلا در ایران سخن می‌گفتند، قائل به این همانندسازی‌های ساده‌انگارانه نیست.
سنت جاافتاده مردم‌سالاری،؟؟؟؟؟
ریشه‌دار بودن تولید،؟؟؟؟؟؟؟؟
سرمایه انسانی نخبگانی؟؟؟؟؟؟؟
و موقعیت ویژه رهبری، ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
چهار مانع نهادی برای دشواری تکرار تجربه ونزوئلا در ایران است؛ اما آن تجربه، حاوی درس دیگری است:
اصرار دوباره آمریکا به استفاده از ابزار تحریم‌ها علیه جمهوری اسلامی حاکی از آن است که راهبرد بلندمدت برای هدف تغییرات سیاسی، فرسایش از درون و فروپاشی اقتصادی در ایران است.
مگس‌های سیاسی بر روی زخم عمیق اقتصاد ایران تخم گذاشته‌اند و اگر جمهوری اسلامی نخواهد از مشت آهنین امنیتی برای کنترل اوضاع داخلی استفاده کند، هیچ گریزی، تاکید می‌کنم هیچ گریزی از بستن زخم‌های عمیق اقتصادی نیست و مهلت خیلی زیادی نداریم.
جا دارد بپرسیم لوایح و مصوبات دولت برای درمان بیماری‌های اساسی اقتصاد ایران در ماه‌های پس از محرزشدن تحریم‌ها چه بوده است؟ آیا با درجاتی کمتر از ونزوئلا، ملاحظات عوام‌زده یا منفعت‌طلبانه، مانع بسیاری از اصلاحات اقتصادی نشده است؟
الغرض، کشورهایی که داعیه موضع‌گیری‌های مستقل و احیاناً مخالف قدرت‌ها ندارند، می‌توانند در شرایط وابسته و طفیلی ادامه حیات اقتصادی دهند؛ اما خودمختارها (چین باشد یا روسیه، ترکیه یا ایران) باید نگران شکنندگی‌ها و آماده واکنش به فشارهای اقتصادی باشند. اگر کشورهای خودمختار شکنندگی اقتصاد خویش را علاج نکنند، خود بستر خیزش موج‌های سیاسی را فراهم خواهند ساخت. *استاد دانشگاه علامه طباطبایی . الف
