نامه کوبلر با حداقل ۲۰ دروغ بزرگ، در آخرین روزهایش در عراق برای فرار از پیگرد قضایی و زمینه سازی برای کشتارهای بعدی در لیبرتی
بی خانمان سازی اجباری مجاهدان اشرفی با ۱۰کشته و ۲۳۰مجروح و ۶جان باخته در اثر محاصره و ۲۰ماه شکنجه روانی و گمراه کردن جامعه جهانی، همراه با خشم و نفرت مردم عراق از خوش خدمتی به مالکی، حاصل مأموریت کوبلر است.
یک هفته پس از گردهمایی بزرگ ایرانیان در پاریس با حضور ۶۰۰ پارلمانتر و شخصیت برجسته بین المللی از۴۷ کشور جهان که به صورت یکپارچه خواستار پیگرد قضایی مارتین کوبلر به خاطر همدستی در جنایت علیه بشریت در اشرف و لیبرتی شدند، وی در آخرین روزهای مأموریتش در عراق در یک نامه سراپا دروغ تلاش کرد از یک سو به توجیه کارکردهای مجرمانه خود در طول ۲۰ماه گذشته بپردازد و از پیگرد قضایی فرار کند و از سوی دیگر برای کشتارهای بیشتر در لیبرتی زمینه سازی کند. پرزیدنت کمیته بین المللی در جستجوی عدالت و نایب رئیس پارلمان اروپا در گردهمایی پاریس از سوی ۴۰۰۰ قانونگذار در آمریکا و اروپا گفت:
«بی عملی قبل از قتل همکاری با جنایتکاران است. بی عملی شرکت در جنایت است. و من امیدوارم روزی مارتین کوبلر به خاطر رفتار شرم آورش مورد حسابرسی قرار گیرد. اما اینجا دوستان عزیز فراموش نکنید شیطان به نحو سخاوتمندانه یی به کسانی که در طرف او قرار دارند جایزه می دهد».
انتشار کتاب طاهر بومدرا، مقام ارشد ملل متحد در عراق، به نام «اشرف، داستان ناگفته» نیز که مأموریت کوبلر و توطئه شوم او برای انهدام اپوزیسیون فاشیسم دینی حاکم بر ایران را افشا کرده، کوبلر را به‌شدت وحشتزده کرده است.
در چنین شرایطی کوبلر با نادیده گرفتن عمدی ممانعت عراق از تأمین حداقلهای امنیتی در لیبرتی و با انکار واقعیتهای مسلم روی زمین مدعی شده است رهبری کمپ مانع پیشرفت روند انتقال به کشور ثالث و باعث کندی روند انتقال به آلمان و آلبانی شده، حقوق بشر ساکنان را نقض و ترددهای آنها در داخل کمپ را محدود کرده و از دسترسی آزادانه آنها به اینترنت و تلفن موبایل جلوگیری می کند و مانع صحبت خصوصی مانیتورها با ساکنان می شود و آنها را مورد توهین قرار می دهد.
همزمان کوبلر در مصاحبه یی که از سوی رسانه های رژیم آخوندی، از جمله تهران تایمز ۸تیر (۲۹ژوئن)، با استقبال گسترده مواجه شد به تکرار همان دعاوی پرداخت. در همین روزنامه مزدوری به نام موسوی سخنگوی دولت مالکی طابق النعل به النعل اراجیف کوبلر را تکرار کرد و گفت:
«بغداد همچنین نگرانیهایی دارد که رهبران سازمان مجاهدین خلق مانع ترک ساکنان می شوند. ارعاب توسط برخی از رهبران سازمان مجاهدین خلق علیه سایر نفرات خودشان وجود دارد». الموسوی گفت: «برخی از اعضای سازمان مجاهدین خلق مایل به ترک کشور هستند، اما آنها توسط یک اقلیت که مانع آنها می شوند مورد تهدید هستند».
این اشک تمساح حکومتی است که تا کنون ۶۰تن از ساکنان را در چهار قتل عام به شهادت رسانده، بیش از ۱۳۰۰تن را مجروح کرده و ۱۴ تن را در اثر محاصره پزشکی زجر کش کرده است.
در نامه کوبلر در ۷تیر (۲۸ژوئن) که در پایان سریال ملاقاتها و ضیافتهای خداحافظی کوبلر با مالکی و فالح فیاض، مشاور امنیت ملی و زیباری، وزیر خارجه مالکی و ابراهیم جعفری، رئیس ائتلاف حامی مالکی و دریافت هدایای مختلف از آنها و ابراز تأسفهای متقابل به خاطر ترک تحمیلی عراق از سوی کوبلر نوشته شده، آمده است:
۱- «وضعیت امنیتی عراق در چند ماه گذشته بدتر شده است. من در مورد حملات ادامه دار تروریستی در تمامی عراق نگرانم. من آنها از جمله حملات به کمپ لیبرتی را محکوم کرده ام».
او با این کلمات تلاش می‌کند سه فقره موشک‌باران لیبرتی را جزیی از وخامت اوضاع امنیتی در عراق نشان دهد و با این دروغ بزرگ می‌خواهد نقش رژیم ایران و دولت عراق و همدستی خودش در این حملات را ماستمالی کند.
۲- این که کوبلر حمله ۱۵ژوئن را محکوم کرده هدفی جز سفید سازی خودش ندارد. دولت عراق هم ناگزیر از محکوم کردن این حمله بود. محکومیت واقعی از سوی کسی که مسئول فرستادن ساکنان به زندان لیبرتی است، دست کم باید شامل محکوم کردن نقش رژیم ایران و دولت عراق در این حمله می بود. اما کوبلر حتی از بیان این جمله دیپلوماتیک که«دولت عراق در حفاظت ساکنان لیبرتی شکست خورده است» خودداری کرد.
۳- او از اذعان به این حقیقت بدیهی که پنج ماه پس از موشک‌باران۲۱بهمن۹۱ (۹فوریه۲۰۱۳) دولت عراق از تأمین حداقل الزامات امنیتی به هزینه خود ساکنان ممانعت کرده، خودداری می‌کند. این حداقلها (شامل بازگرداندن تی وال ها، انتقال سنگرهای کوچک ۲×۲ به داخل کمپ، انتقال کلاهها و جلیقه های حفاظتی و تجهیزات حداقل پزشکی از اشرف به لیبرتی، اجازه سازندگی در لیبرتی و افزایش مساحت کمپ) صدها بار در طول این مدت به مقامهای آمریکایی و ملل متحد و عراقی به صورت مکتوب و شفاهی ارائه شده است. نماینده دولت عراق سرانجام در روز ۲۷فروردین (۱۶آوریل) در حضور نمایندگان کوبلر اعلام کرد دولت متبوعش با آنها مخالف است. حال کوبلر می نویسد:
«در دیدارهای خداحافظی من از دولت عراق در بالاترین سطوح خواسته ام تا خواستهای شما را در مورد تی وال ها، سنگرها، کیسه های شنی و الزامات حفاظتی فردی، برآورده کند» و «من در نامه یی به مشاور امنیت ملی، این خواستها را تکرار کردم».
این یک فریب بزرگ است. اگر او واقعاً می‌خواست قدمی در این راستا بردارد باید اعلام می‌کرد دولت عراق طبق قوانین بین‌المللی و طبق یادداشت تفاهم امضا شده بین عراق و ملل متحد از وظایفش در تأمین امنیت ساکنان لیبرتی سر باز می‌زند و خواستار مداخله شورای امنیت ملل متحد برای جلوگیری از یک فاجعه انسانی دیگر می شد.
۴- او در این نامه مدعی عدم همکاری ساکنان با کمیساریای عالی پناهندگان در انتقال به کشور ثالث می شود و می نویسد:
« آنچه به همان اندازه مایه نگرانی است، عدم همکاری ساکنان با کمیساریای عالی پناهندگان است. حین دیدارهای خداحافظی من در خانه عراق، کارمندان کمیساریا به من در مورد عدم حضور ساکنان اطلاع دادند… من به طور مکرر تقاضا کرده ام که شما به ساکنان دستور دهید تا برای مصاحبه های تعیین استاتوی پناهندگی حاضر شوند. من شما را ترغیب می‌کنم که با کمیساریا برای اینکه ساکنان لیبرتی به سرعت به آلبانی و آلمان منتقل شوند به همکاری ادامه دهید. این روند خیلی کند است. ساکنان غالباً قبول می‌کنند که بازاسکان شوند ولی اگر تمامی ساکنان بتوانند کشور را ترک کنند….مسئولیت با شماست».
این درحالی است که رهبری کمپ و سازمان مجاهدین خلق ایران بیشترین تلاش را برای استفاده از همه ظرفیتهای بازاسکان در کشورهای ثالث به عمل آورده اند و تا امروز به خاطر مخالفت یا تأخیر و یا تعلل ساکنان هیچ پیشنهاد قابل توجهی برای انتقال بدون استفاده نمانده است. انتقال سریع به کشور ثالث دروغ بزرگی است که کوبلر با وعده آن ساکنان را روانه زندان لیبرتی کرد و حالا بیشرمانه می‌خواهد مجاهدین را مقصر شکست آن معرفی کند. وزیر خارجه آمریکا در ۱۷ و ۱۸ آوریل در مجلس نمایندگان و سنا تصریح کرد: ما برای انتقال ساکنان لیبرتی «با کشورهای بیشماری تماس گرفته ایم و از کشورهای زیادی جواب رد گرفته ایم».
۵- معرفی کردن رهبری کمپ به عنوان مقصر کندی روند انتقال به آلبانی و آلمان یک دروغ تهوع آور است. کوبلر با بهره برداری تبلیغاتی از پذیرش شماری از ساکنان توسط دولت آلبانی، که او هیچ نقشی در آن نداشته، تلاش می کند عملکرد مجرمانه خود را تحت‌الشعاع قرار دهد. او به خوبی می‌داند نمایندگان ساکنان پنج لیست (جمعاً۴۰۰ نفر) را برای انتقال به آلبانی به کمیساریای عالی پناهندگان تحویل داده اند. اما تا امروز فقط۷۱ تن منتقل شده اند و بقیه در نوبت هستند.
در مورد آلمان نیز نماینده ساکنان در ۱۹ آوریل لیست ۱۰۰نفر از کسانی که پناهنده آلمان هستند را برای انتقال به این کشور ارائه کرد. اما هنوز یک نفر نیز منتقل نشده است. کوبلر در روز ۱۶ آوریل امسال اعلام کرد هفته آینده ۲۱۰تن به آلبانی و ۱۰۰ نفر به آلمان می‌روند و از مجاهدین خواست کار شکنی نکنند!؟ (تلویزیون العربیه-۲۷فروردین۹۲-۱۶ آوریل۲۰۱۳).
۶- این هم که کوبلر می‌خواهد ادامه نیافتن مصاحبه را مشکل بازاسکان قلمداد کند یک دروغ بزرگ دیگر است. بیش از ۲۰۰۰تن در مصاحبه های کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد UNHCR شرکت کرده اند. اما تا امروز تنها ۳/۵ در صد آنها به خارج از عراق منتقل شده اند و هیچ چشم اندازی برای انتقال بقیه به خارج از عراق وجود ندارد. حال چگونه مصاحبه نکردن ۱۰۰۰نفر باقیمانده می تواند پروژه انتقال به کشورثالث را مختل کند.
ساکنان پس از حمله مرگبار ۲۱بهمن (۹فوریه) بارها اعلام کرده اند و برای مقامهای آمریکا و ملل متحد نوشته اند مسأله مقدم و مبرم در لیبرتی تأمین امنیت جمعی است که یا با انتقال موقت همه آنها به آمریکا یا اروپا و یا اشرف عملی است. و تا آن زمان، بازگشت به مصاحبه ها و بازاسکان قطره یی نتیجه یی جز عادی شدن اوضاع، فراموش شدن حفاظت و باز کردن راه برای کشتار بعدی ندارد. دو حمله بعدی (۹ اردیبهشت و ۲۵خرداد -۲۹ آوریل و ۱۵ ژوئن- که دو کشته و ۷۰مجروح به جای گذاشت)، صحت این مطلب را به اثبات رساند. همکاری کامل نیروی تروریستی قدس و دولت عراق در این حملات و برنامه‌ریزی برای حملات بعدی و جلوگیری دولت عراق از تأمین حداقل الزامهای امنیتی وضع را به غایت خطرناکتر کرده است.
۷- ترجیع بند کوبلر در این نامه و نامه های دیگر این است که «مسئولیت با شما است». او با تعویض جای قربانی و جلاد، بر آن است که رژیم ایران و دولت عراق و شخص خودش را از شکست پروژه انتقال به کشور ثالث، زندان سازی لیبرتی و کشتار ساکنان در ببرد و این را القا کند که ساکنان و رهبری کمپ و مجاهدین هستند که باید مورد مؤاخده قرار گیرند.
۸- کوبلر می نویسد:
«من از شما مصرانه درخواست می کنم تا به ساکنان لیبرتی دستور دهید تا هر پیشنهاد منفرد یا تکی از سوی کشورهای سوم را بدون شرط قبول کنند. من واقعا نمی توانم درک کنم که ساکنان از وضعیت امنیتی این قدر بدشان می اید از یک طرف و از طرف دیگر حاضر به ترک کشور نیستند».
درباره عبارت «به ساکنان دستور دهید» که کوبلر صدها بار در نامه هایش تأکید کرده است، خانم رجوی در روز ۷فروردین۹۲ (۲۷مارس۲۰۱۳) در پارلمان اروپا گفت: «آنها دستور نمی‌گیرند. ما می توانیم با آنها صحبت کنیم و به آنها توصیه کنیم ولی آنها خودشان تصمیمشان را می گیرند…من بارها به کوبلر گفته‌ام در جنبش ما چیزی با دستور حل نمی‌شود. اما اگر او خیلی به فرهنگ دستور دادن و اطاعت چشم بسته علاقمند است، بگذارید به نام بشریت ابتدا به خود او دستور بدهیم که از تجارت خون، و بازی با جان انسانها و وادارکردن آنها به تسلیم در برابر فاشیسم دینی، دست بردارد و بلادرنگ جای خود را به یک فرد بیطرف بسپارد که تسهیل‌کنندة جنایت علیه بشریت و بی‌خانمان‌سازی اجباری نباشد و ۳۱۰۰پناهنده را در کوره یی به نام لیبرتی زیر خمپاره و موشک، حتی بدون کلاه و جلیقه حفاظتی، تلنبار نکند».
۹- اما آن چیزی که کوبلر «صادقانه نمی تواند بفهمد » هر کس که در فکر اجرای یک خط شیطانی نباشد، به سادگی می فهمد. هر انسان شرافتمندی در شرایط خطرناک لیبرتی قبل از اینکه به فکر خودش باشد به فکر برادران و خواهران و دوستان و همرزمانش است. کوبلر طوری صحبت می کند که گویا صدها «پیشنهاد فردی» برای انتقال به کشور ثالث به ساکنان ارائه شده و ساکنان رد کرده اند. در تمام این مدت کیسهای محدود پیشنهاد انفرادی بوده است که بیشتر آنها از سوی ساکنان پذیرفته شده و تنها چند نفر از پذیرش پیشنهادها امتناع کرده‌اند.
۱۰- کوبلر می نویسد:
«کمیساریای پناهندگان از یکشنبه به طور قابل ملاحظه یی پرسنل خود را کاهش خواهد داد، چرا که ساکنان دیگر [در مصاحبه ها] حاضر نمی شوند… من اتحادیه اروپا و ایالات متحده را بر همین اساس بریف خواهم کرد. این کشورها تأمین کنندگان اصلی این عملیات هستند».
این تهدیدهای تکراری هیچ ارزشی ندارد. گویی تا کنون پولهایی که کوبلر به اسم مجاهدین از اتحادیه اروپا و آمریکا و حتی دولت عراق گرفته صرف امنیت و سلامت ساکنان لیبرتی یا انتقال آنها به کشور ثالث شده است. آن بخش پولها که به مصارف دیگر نرسیده است، صرف تخلیه اجباری اشرف و فرستادن ساکنان از اشرف به لیبرتی و زندان سازی مضاعف برای آنها توسط مأموران ویژه اش مانند مسعوود دورانی شده است.
۱۱- کوبلر در مورد اشرف می نویسد:
«دولت عراق تصمیم گرفته است تا به زودی آمارگیری اموال را شروع کند. کمیته آمار اموال شکل گرفته است… دولت عراق همچنین گفته است که ساکنان اشرف حاضر به دریافت مدارک در رابطه با داراییها و در مورد تخلیه محل نشده اند… اگر چه ما این را برای دولت عراق مشخص کردیم که این را به نحوی صلح آمیز و در هماهنگی با ساکنان اشرف حل و فصل کند… من بار دیگر از شما درخواست می کنم که اجازه دهید اسامی سه وکیل را به دولت عراق بدهیم یا آنها بتوانند به طور مستقیم با دولت ارتباط بگیرند. شرایطی که اقای توریسلی بعد از ملاقاتش در ابتدای سال مشخص کرد مورد توافق واقع شده است… اینجا نیز توپ در زمین شما است و مسئولیت با شما است».
از این جملات بوی توطئه و خون به مشام می رسد. والا تخلیه اشرف در شرایطی که نه مسأله اموال حل شده و نه مسأله امنیت مجاهدین در لیبرتی، چه موضوعیتی دارد؟ این ادعای کوبلر هم که می خواهد مسأله اشرف «صلح آمیز» حل شود یک دروغ بزرگ است. اگر کوبلر می‌خواست مسأله صلح‌آمیز حل شود به‌سادگی اعلام می کرد تا قبل از حل مسأله امنیت لیبرتی و حل کامل مسأله اموال اعم از منقول و غیرمنقول صحبت از تخلیه اشرف موضوعیت ندارد. او اینجا نیز با لفاظی در صدد است نقش خود را در کشتار احتمالی در اشرف لاپوشانی کند.
۱۲- سناتور توریسلی به پیشنهاد یونامی در روز ۱۲دی۹۱ (اول ژانویه ۲۰۱۳) برای حل مسأله اموال به همراه پروفسور اشنیبام به عراق رفت اما بر خلاف توافق قبلی نه مقامهای عراقی با او ملاقات کردند و نه اجازه بازدید از اشرف و لیبرتی را به او دادند. مقامهای عراقی و کوبلر برای تسهیل سرقت اموال ساکنان اصرار داشتند سناتور توریسلی وکلای عراقی را مأمور حل و فصل مسأله کند. سناتور توریسلی در روزهای ۱۸ و ۲۴دی ( ۷ و ۱۳ ژانویه) به کوبلر و معاونش اعلام کرد که چنانچه کوبلر به طور کتبی و رسمی از جانب دولت عراق با سه شرط موافقت کند او وکلای عراقی را به عنوان مشاور خود در ارتباط با عراق قرار می‌دهد. اما کوبلر نه تنها هیچ گاه این سه شرط را امضا کرد، بلکه در نامه هایش (از جمله ۲۴ فوریه) به وضوح نشان داد که دولت عراق با محتوای حداقل دو شرط از سه شرط به طور کامل مخالف است.
۱۳- این هم که ساکنان اشرف «مدارک در رابطه با داراییها و تخلیه محل را نپذیرفته اند به طور کامل در چهارچوب قانون و مطابق با توافقات چهار جانبه بین دولت آمریکا، دولت عراق ، ملل متحد و نمایندگان ساکنان و طبق دستور نماینده قانونی شان عمل کردند. ۱۰۰نفری که در اشرف هستند تنها مأمور حفاظت از اموال هستند و نماینده قانونی ساکنان برای فروش اموال سناتور توریسلی است. او در نامه مورخ۱۸می به ساکنان ابلاغ کرد:
ساکنان اشرف نسخه یی از این ابلاغیه را به مأموران عراقی که به اشرف رفته بودند، ارائه کردند. پوشاندن حقیقت از سوی کوبلر در سریال دروغهای بی پایانش امر شناخته شده یی است.
۱۴- در انتهای نکات مربوط به اشرف کوبلر می نویسد: «اینجا هم توپ در زمین شما است و مسئولیت با شما است». «اینجا هم توپ در زمین شما است و مسئولیت با شما است». اینجا بیش از هر جای دیگر مسئولیت با کوبلر است. او بخشی از این جنایت سازمان یافته علیه ۳۲۰۰پناهجویی است که در حیف و میل و سرقت اموالشان و در فرستادنشان به زندان و قتلگاه لیبرتی و توطئه بر علیه انها سهیم و همدست بوده است و می بایست در مقابل عدالت قرار گیرد و تشبثات و سندسازی هایی مانند این نامه ها و مصاحبه ها در هر دادگاهی به سرعت ذوب می شود.
۱۵- کوبلر می نویسد:
«در نهایت نقض حقوق بشر و محدودیتهای اعمال شده روی ساکنان کمپ توسط رهبری کمپ همجنان موضوع نگرانی است. مانیتورها هنوز امکان صحبت بدون نظارت با افراد را ندارند من از شما درخواست می کنم که به رهبری کمپ دستور دهید که آزادی تحرک در داخل کمپ و آزادی دسترسی به تجهیزات پزشکی عراقی، آزادی دسترسی به اینترنت بدون نظارت و دسترسی بدون نظارت به تلفنهای موبایل برای هر یک از ساکنان تأمین شود».
او هفت دروغ بزرگ که به‌سادگی قابل تحقیق است را در یک پاراگراف گنجانده تا مداخلات سرکوبگرانه نیروهای عراقی را موجه جلوه دهد. او به جای توضیح در مورد دو نظریه گروه کار بازداشتهای اجباری ملل متحد که تصریح می‌کند لیبرتی زندان است، محرومیت ساکنان از آزادی رفت و آمد و محروم کردن ساکنان از داشتن حداقل الزامهای امنیتی و اینکه چرا مأموران ویژه او (کوبلر) به شکنجه روانی ساکنان مشغولند، رهبری کمپ را به نقض حقوق بشر و اعمال محدودیت علیه ساکنان متهم می کند.
۱۶- ساکنان و نمایندگانشان بارها در مقابل این نوع دعاوی دروغ کوبلر، خواستار ارائه جزییات و زمان و مکان وقوع نقضها و مرتکبان آن شدند، اما کوبلر هیچگاه پاسخ نداد. فراخوانهای مکرر مقاومت و نمایندگان ساکنان برای تشکیل یک هیأت بین المللی حقیقت یاب برای پیگیری این دعاوی نیز به جایی نرسید. کوبلر از این رهنمود پیروی می‌کند که دروغ هر چه بزرگتر باشد و هر چه بیشتر تکرار شود، بیشتر مورد قبول واقع می‌شود.
۱۷- کوبلر خواهان دسترسی آزادانه و بدون نظارت همه ساکنان به اینترنت و تلفن دستی می شود، این دروغ آدمی را به یاد دزدهای سرگردنه در گذشته می‌اندازد که نعلهای اسب خود را وارونه می‌زدند تا کسانی را که می خواستند با آنها مقابله کنند به مسیر اشتباه ببرند. کوبلر می‌داند که دولت عراق به رغم درخواستهای مکرر ساکنان اجازه خرید یک تلفن موبایل و وارد کردن یک خط اینترنت به آنها نداده است و تعداد محدودی موبایل هم که ساکنان از اشرف با خودشان برده اند، به‌تدریج مستهلک می‌شوند و جایگزینی برای آنها نیست. ساکنان در بیانیه مشترکشان در روز ۹خرداد (۳۰مه) که به امضای بیش از ۳۰۰۰تن رسیده و نسخه های آن برای مقامهای ملل متحد و مقامهای آمریکا ارسال شده است، نوشتند: «کوبلر با خباثت این حقیقت را پنهان می‌کند که ما بارها خواسته ایم دولت عراق اجازه بدهد که ما به تعداد همه افراد لیبرتی تلفن دستی تهیه کنیم و خط اینترنت برای همه افراد در اختیار ما قرار دهد. اما تاکنون حتی با یک مورد هم موافقت نشده است».
۱۸- این ادعا که رهبری کمپ اجازه دسترسی ساکنان به امکانات پزشکی عراقی را نمی‌دهد، تنها سرپوش زجرکش کردن ۶بیمار در اثر فقدان حداقل امکانات پزشکی در لیبرتی و دسترسی نداشتن آزادانه ساکنان به امکانات پزشکی در عراق و به هزینه خود آنها است.
نماینده ساکنان در روز ۲۰خرداد (۱۰ژوئن) به دبیرکل نوشت: «کوبلر دجالانه می خواهد ساکنان آزادنه دسترسی به کلینیک عراقی داشته باشند که البته دارند و خود کوبلر هم به این امر واقف است. او تبهکاری است که با تردستی حقایق را وارانه جلوه می دهد. او به‌خوبی می داند در این کلینیک دستگاه ساکشن، ایروی، لارینگوسکوب و لوله تراشه، دستگاه شوک الکتریکی، ادرنالین و آمپول زانتاک، الزامات احیای بیمار، کت دان اتاق اورژانس و بسیاری دیگر از الزاماتی که در هر درمانگاه کوچک یافت می‌شود، وجود ندارد. این همان کلینیکی است که سه تن از ساکنان در آن جان دادند و کوبلر در این قتلها سهیم است و قابل تعقیب جزایی است».
درخواستهای مکرر ساکنان برای انتقال حداقل تجهیزات پزشکی از اشرف به لیبرتی بی‌جواب مانده و کوبلر هم هیچ اقدامی در این باره نکرده است.
۱۹- این که مانیتورها نمی‌توانند بدون نظارت با ساکنان صحبت کنند یک دروغ بزرگ دیگر است. در ارتباط با این دروغ نماینده ساکنان در همان نامه ۲۰خرداد (۱۰ژوئن) به دبیرکل نوشت: «عدم دسترسی به افراد یا مکانهای مختلف در کمپ یا عدم امکان صحبت خصوصی با آنها یا عدم امکان رفت و آمد افراد به قسمتهای مختلف کمپ به طور مطلق دروغ است و پیش از این ما بارها در این رابطه برای شما نوشته ایم و خواستار اعزام یک هیأت حقیقت یاب شده ایم. بهترین دلیل اینکه افراد کمیساریا و یونامی همه روزه صبح و بعد از ظهر در کمپ حضور دارند و به هر کجا که می‌خواهند می روند و با هر کس که می خواهند صحبت می کنند.
۲۰- هدف کوبلر هر چه باشد، نتیجه این دروغها راهگشایی برای یک کشتار دیگر است. وقتی رهبری کمپ و سازمان مجاهدین، آزادی ساکنان را سلب می‌کنند، دخالت و حمله عراق نه تنها مشروع بلکه ضروری می‌شود. این منطقی است که کوبلر بهتر از هرکسی می فهمد».
آقای استرون استیونسون، رئیس گروه رابطه با عراق پارلمان اروپا، در روز ۲۶ اردیبهشت (۱۶مه) در ارتباط با اتهامهای مشابهی از سوی کوبلر به دبیرکل ملل متحد نوشت: «من سالها است که با سازمان مجاهدین از نزدیک کار کرده ام و گزارشات روزانه از کمپ لیبرتی را دریافت می‌کنم. این اظهارات آقای کوبلر می تواند به عنوان توجیهی برای یک کشتار دیگر مورد استفاده قرار گیرد. واقعیت این است که ناظران به همه جا دسترسی دارند با همه می توانند صحبت کنند. کوبلر پیش از این ساکنان را متهم می‌کرد که خودشان زباله ها را در سطح کمپ توزیع می‌کنند و منابع فاضلاب را می ترکانند و انگشتهایشان را سمباده می‌کشند! خصومت فعال کوبلر با ساکنان او را از همه صلاحیتهایش به عنوان یک نماینده ویژه بیطرف تهی می‌کند. ما در سربنیسکا با اهمال یا ترس یک مقام سازمان ملل مواجه بودیم اینجا با موضوع همدستی مواجهیم و این می تواند برای ملل متحد بیش از اندازه گران تمام شود. من نگران هستم که کوبلر با این چنین سیاست جانبدارانه یی جنایتی را زمینه سازی کند که بی آبرویی اش نه تنها دامن خودش بلکه به طور جدی دامن سازمان ملل، امریکا و اتحادیه اروپا را هم بگیرد.
۲۱- کوبلر می نویسد: «مانیتورها همچنین به من گفته اند که برخورد همراه با بی احترامی و یا تف کردن به آنها است».
این به طور مطلق دروغ است. از قضا ساکنان لیبرتی و اشرف و رهبری کمپ و مقاومت ایران بیشترین احترام را برای افراد سازمان ملل که با وفاداری به ارزشهای ملل متحد در صدد دفاع از حقوق آنان هستند، قائل می باشند واز آنها قدردانی می‌کنند
هدف کوبلر از این دروغها همچنان که شورای ملی مقاومت ایران در روز ۲۵فروردین (۱۴آوریل) طی اطلاعیه یی زیر عنوان «هفت دروغ عمده از سوی کوبلر» در پاسخ به دروغهای مشابهی نوشت: «کوبلر برای رفع و رجوع کردن نقش یک مأمور ویژه اش در اذیت و آزار ساکنان و از جمله ایجاد مزاحمت و جنگ روانی برای بیماران فلج در ساعت استراحت آنها و رساندن پیامهای وزارت اطلاعات و دادن گزارشهای دروغ علیه ساکنان است».
ساکنان و نمایندگانشان بارها این دروغ کوبلر را افشا کرده و توضیح داده اند که ساکنان نه برخورد مهاجمانه یی با ناظران داشته اند و نه به هیچیک از آنها توهین کرده اند.
مأموریت واقعی کوبلر نه نظارت بر وضعیت ساکنان لیبرتی به منظور تأمین حقوق آنها در چارچوب استانداردهای حقوق بشری و انساندوستانه، بلکه تأمین منافع دولت عراق و رژیم آخوندی و اذیت و آزار و شکنجه روانی ساکنان بوده است. مأمور ویژه کوبلر که پیام مأموران وزارت اطلاعات را منتقل می‌کند، همچنانکه در اطلاعیه ۲۲فروردین (۱۱ آوریل) شورای ملی مقاومت خاطرنشان شده است، با رفتار توهین آمیز و ایجاد مزاحمت و تشنج برای بیماران و مجروحان، در صدد تحریک و به راه انداختن غائله در لیبرتی و ایجاد بهانه برای اقدامات سرکوبگرانه علیه ساکنان است.
حاصل مأموریت کوبلر درباره اشرف چیزی جز بی‌خانمان سازی اجباری ۳۲۰۰پناهنده و افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون۴ ژنو، فرستادن آنها به زندان لیبرتی با دروغ و فریب و جعل و تحریف و با ۱۰کشته و ۲۳۰مجروح و ۶جانباخته در اثر محاصره ضد انسانی، ۲۰ماه شکنجه روانی آنها، دو حمله موشکی به لیبرتی در ۹فوریه و ۱۵ژوئن۲۰۱۳ و گمراه کردن جامعه جهانی با گزارشهای دروغ و مجعول نیست. واضح است که خانواده ها و وکلای ساکنان و مدافعان و حامیان اشرف و لیبرتی در سراسر جهان همچنانکه مقاومت ایران از پیگرد قضایی کوبلر به خاطر همدستی در جنایت علیه بشریت در عملکردهایش صرفنظر نخواهند کرد.
مقاومت ایران با تأکید مجدد بر اینکه هیچ تردیدی در اهداف شوم کوبلر در خدمت به فاشیسم دینی حاکم بر ایران و دولت دست نشانده اش در عراق وجود ندارد، بار دیگر دبیرکل ملل متحد و شورای امنیت را به تشکیل یک هیأت حقیقت‌یاب بین المللی به منظور تحقیق پیرامون کارکردهای مارتین کوبلر فرا می‌خواند. این تنها راهی است که می توان از تکرار تجربه تلخ و خونبار مأموریت کوبلر چه در اشرف و چه در عراق و چه در هر جای دیگر جلوگیری کرد.
دبیر خانه شورای ملی مقاومت ایران
۱۰تیر ۱۳۹۲ (اول ژوییه۲۰۱۳)
