نگرانی ام در واژه نمی گنجد و نمی دانم از کجا داد بستانم / نامه گلرخ ایرایی از زندان اوین
گلرخ ابراهیمی ایرایی از بند نسوان (زنان) زندان اوین در نامه ای ضمن شرح آخرین ملاقات و وضعیت وخیم جسمی همسرش آرش صادقی، از نگرانی اش با عنوان «ایزوله کامل خبری» یاد کرده اعلام داشته”در صورت بروز حادثه ای جبران ناپذیر مسئولیت آن به عهده دادستانی، قوه قضاییه و ارگان بازداشت کننده (سپاه) خواهد بود”. متن کامل این نامه درپی می آید.
آرش صادقی که خود به ۱۹ حبس محکوم شده و در بند هشت زندان اوین است، از روز سوم آبان در اعتراض به بازداشت همسرش گلرخ ایریایی 50 روز است که در اعتصاب غدا و در وضعیت جسمی وخیم به سر می برد. در هفته های گذشته مکررا به بهداری زندان منتقل شده، چندین بار بی هوش و مکرراً زیر دستگاه اکسیژن قرار گرفته است. وزن وی از ابتدای اعتصاب ۱۸ کیلو کاهش داشته و فشار خونش ۸ روی ۶ گزارش شده است. وی که به سختی تکلم و حرکت می کند، به دلیل «بالا آوردن لخته خون»، تپش قلب شدید و تنگی نفس تا کنون دو مرتبه به بیمارستان منتقل شده اما به دلیل خودداری از درمان به زندان بازگردانده شده است. همچنین اخیرا پوست بدن وی درحال «پوسته پوسته» شدن است که نشانه ای از فقر شدید ذخایر غذایی بدن این زندانی است. علاوه بر این، آقای صادقی دچار مشکلات معدوی و کلیوی نیز شده است.
گلرخ ابراهیمی ایرایی، همسر صادقی، در بند نسوان زندان اوین نامه ای در این رابطه نگاشته است که در ان امده؛
با وجود گذشت حدود پنجاه روز از اعتصاب غذای همسرم (آرش صادقی) و با توجه به وضعیت بحرانی سلامت ایشان و با وجود واکنش دادستانی و اعلام پذیرش تخلف صورت گرفته در پرونده، اما همچنان اقدامی در خصوص همسرم انجام نشده است.
روز یکشنبه ۱۴ آذر در حضور مامور در حالی همسرم را ملاقات کردم که به شدت دچار افت فشار شده بوده و با کاهش وزنی در خور توجه (حدود ۱۸ کیلو در ۴۰ روز) دچار ضعف جسمانی بوده و به سختی و با همراهی سربازی که در کنارش بود راه می رفت. بدنش از شدت ضعف دچار لرزش بوده و ارتعاش صدایش به حدی بود که مانع از حرف زدنش می شد. با وجود چنین شرایط وخیمی از هفته گذشته تا کنون از وی بی خبر می باشم.
زندانیان با هر شرایطی حتی در بازداشتگاه نیز پس از مدتی مجاز به تماس (دستکم) هفتگی با اعضای خانواده شان می باشند که من و آرش را در چنین شرایطی از این حق محروم کرده اند. از طرفی بند نسوان نیز دچار محدودیت تماس تلفنی می باشد. به گونه ای که زنان زندانی در این بند تنها مجاز می باشند هفته ای یکبار در مدت محدود چند دقیقه ای در حضور مامور حفاظت زندان با خانواده شان تماس داشته باشند. در هفته جاری من از این حق تماس نیز محروم بودم و در شرایط آزاردهنده کنونی، در ایزوله کامل خبری از همسرم قرار گرفته ام.
نمی دانم از کدام مرجع یا نهادی داد بستانم. این اعمال فشار بیشتر از جانب مسئولین که به صورتی کاملا غیر انسانی بر من روا داشته شده، مغایر با اصول و آیین پذیرفته شده می باشد و جز فشار بیشتر روانی بر من و آرش، انگیزه دیگری را در بر ندارد. این مساله را یادآوری می کنم که اصول و قوانین جاری نه تنها کارایی ندارد، بلکه عدم رعایت شان به هیچ نحوی قابل پیگیری نمی باشد.
نگرانی ام در واژه نمی گنجد و ناتوان از بیان این حجم اندوه هستم. در صورت بروز حادثه ای جبران ناپذیر نیز مسئولیت آن به عهده دادستانی، قوه قضاییه و ارگان بازداشت کننده (سپاه) خواهند بود.
گلرخ ابراهیمی ایرایی (همسر آرش صادقی)
بند نسوان زندان اوین
