کارگرانی ایرانی در چنان وضعیت اسفناکی قرار دارند که گاهی مجبور هستند که قرارداد موقت چندماهه -حتی یکماهه- برای انجام کار امضا کنند. انها تن به هر شرایطی برای کار کردن میدهند تا مبادا ا خراج شوند و ماها در صف دریافت حقوق بیکاری منتظر باشند ضمن اینکه اکثر انها بیمه هم ندارند که بخواهند پولی دریافت کنند.
بیشتر کارگران در صورت تعطیلی موقت مشاغل، شغل خود را از دست خواهند داد و بدون درآمد، به امان خدا رها می‌شوند. در زمینه حقوق کار، کارگران را از ابتدایی‌ترین حقوق خود یعنی قرارداد قانونی و بیمه هم محروم هستند .
«تعدیل به بهانه عدم نیاز» یکی از ابزارهای در دست کارفرمایان است تا هر زمان که خواستند، خیلی راحت و ساده کارگران را اخراج و بیرون کنند و نیازی هم به پرداخت حقوق ندارند.
با توجه به گرانی سرسام اور و با توجه به اینکه قشر کارگر هرگز ذخیره و پس انداز چندانی ندارد میتوانید تصور کنید که ماها بدون حقوق و کار چه به روز کارگران و خانواده های انها میاورد.!!!!!! ضرباتی که تصورش هم وحشت اور است. اعتیاد و قتل و کشتار و دزدی و فحشا ، اینها بخش کوچکی از صدمات این رژیم ضدکارگری است که تا سرنگونی ان ادامه خواهد داشت.
به نوشته ایلنا، «نیما» یکی از این کارگران است که در فروردین سال جاری در شهر زاهدان در استان سیستان و بلوچستان، بعد از ده سال کار کردن و بیمه پرداختن، شغل خود را در یک شرکت بیمه از دست داد. او در اردیبهشت برای بیمه بیکاری ثبت‌نام کرد اما اولین واریزیِ مقرری در ابتدای آبان ماه انجام شد؛ این کارگر قرارداد موقت با بیان اینکه بعد از ده سال پرداخت حق بیمه، بیش از پنج ماه هیچ درآمدی نداشتم؛ می‌گوید: «ده سال تمام حق بیمه من به صورت کامل به حساب سازمان واریز شده بود اما زمانی که از بد روزگار بیکار شدم و خواستم از مقرری بیکاری که حق مسلم یک بیمه شده است، استفاده کنم، بیش از پنج ماه برای واریز مقرری منتظر ماندم؛ در این ماه‌ها، مجبور بودم برای پرداخت اجاره خانه و قبض‌های خانه، از دوستان و آشنایان پول قرض کنم.»او یک پرسش مطرح می‌کند: «تعطیلی کامل کارگاه، گناه من نبود؛ من کاملاً ناخواسته بیکار شدم اما مسئولان فکر نکردند من چگونه باید در این پنج ماه که کرونا هم هست و هزینه‌های زندگی به شدت افزایش یافته، زندگی کنم؟ نباید پول خرید ماسک و ضدعفونی کننده را داشته باشم؟!»
“کارفرمایان به محض کم شدن سود، خیلی راحت کارگران خود را تعدیل کنند؛ قراردادهای موقت در کارهای مستمر، به کارفرمایان این «مجوز» را داده که تا احساس خطر کردند، کارگران را بیکار کنند و از خودشان رفع تکلیف نمایند.»
اما این تازه حال خوش کارگران است؛ کارگرانی که دلخوشی اندکی به مقرری بیکاری (حتی بعد از ماه‌ها انتظار) دارند، وضعیت‌شان خیلی بهتر از کارگرانی است که بیمه ندارند و در کارگاه‌های کوچک و دور از چشم بازرسان کار، به صورت روزمزدی یا حقوق ثابت کار می‌کنند. این کارگران سال‌ها بدون برخورداری از بیمه و حمایت‌های اجتماعی و بدون قرارداد، کار کرده‌اند”
