جمشید پیمان: روُ به امید کن سَفَر
کاش تمام زندگی، بوُد به عاشقانه در کاش سخن میانِ ما، بوُد به “عشق” مختصر کاش برای مبهمی؛ نقشِ خیالِ دَرهمی خانه نمی شدی خراب، طقل نبود دَر به دَر چشمه درون خویش مُرد/ رود به تشنگی فتاد از دل ابرِ پر زِ بغض، قطره برون نکرده سر گشت بهارادامه