جمشید پیمان  ماهِ غمگین می‌بُرَد گیسوش می‌شوَد شوریده ‌دل؛ مهتاب دشت وَ کوه وُ درّه وُ دریا و جنگل سَربه سَر، آشفته جان، شوریده و بی‌تاب از فرازبام‌های پرتلاطم شعله می بارد بروی شهر شهر می‌غُرّد، می زَنَد فریاد: ای جلّاد، ننگ‌ات باد! سطح داغ و تیره‌ی آسفالت از ستارهادامه

الا ای پُرخورِ کم‌دو، که حالت سخت بحرانی‌ستدر این وضعی که تو داری،کجا وقتِ دُراَفشانی‌ست؟ اگر هیچ‌ات امیدی نیست، که چیزی میکند تغییرخموشی پیشه کن زاین‌پس، که گفتارت پریشانی‌ست شبانگاه‌ات به نالیدن، سرآمد ای سرودت یأسبرو سر نِه به بالین‌ات، که صبح‌ات غرقِ ویرانی‌ست دو دل هستی در این عرصه،ادامه