انقلاب یک پدیده قانونمند است و قانونمندی آن جدای از قانون تکامل نیست.
به این معنی که کمیت ها در طول زمان روی هم انباشته و متراکم می شوند و در یک نقطه البته با یک جرقه, انفجار و جهش صورت می گیرد و نظام معیوب و دیکتاتوری را در هم می ریزد.
اگر عامه مردم عملکرد این پدیده را درک نکنند و مقوله انقلاب را به یک فرد و یا به یک ملت معینی منتسب کنند, این دیگر اشکال انقلاب و تکامل نیست.
متاسفانه این خیزش عمومی به جای این که ما را در خارج متشکل تر و متحد تر کند می بینیم که ما را متفرّق کرده است.
در این میان می بینیم عده ای که دستی در آتش و در شکل گیری و تهیه این حرکت نداشتند, راه افتادند تا از این حرکت جمعی مردم میوه چینی کنند.
همچنین شاهد تلاش های مذبوحانه زیادی برای رهبر تراشی برای این حرکت مردمی هستیم.
برخی هم بشدت احساساتی شده و با تعابیر رمانتیک و اموشنال از یک نسل و از یک برش از جامعه اسطوره سازی و قدیس سازی می کنند, و در مقابل از نسل دیگری شیطان سازی صورت می گیرد. اگر نگاه آکادمیک و درستی به مقوله انقلاب وجود می داشت, قطعا چنین تفاسیر عجیب و غریب و عقب مانده ای نمی شد, زیرا مقوله انقلاب شکل نمی گیرد و به نتیجه نمی رسد مگر این که همه طبقات و لایه های اجتماعی و همه رده های سنی در آن شرکت و نقش آفرینی کنند.
فراموش نکنیم که در انقلاب 57 نیز جوانان, میانسالان پدرانمان و حتی مادران و مادر بزرگ های ما هم به خیابان ها آمدند و شعار دادند: “بگو مرگ بر شاه “.
در این میان و در بحبوحه و گرما گرم خیزش مردم شاهد هستیم مجلسی که بعضی ها برای رای دادن و شرکت در سیرک انتخابات ش تبلیغ و بازار گرمی بسیار کردند, در یک سیرک مسخره و تهوع آور در تبعیت از ولایت فقیه شعار دادند: “ای رهبر آزاده, آماده ایم, آماده “و “خونی که در رگ ماست, هدیه به رهبر ماست “ این نمایش تهوع آور ننگ را برای کسانی که با هر توجیه و بهانه ای برای انتخابات نامشروع تبلیغ و بازار گرمی کردند, برجای گذاشت.
برخی هم تلاش کردند کینه و دشمنی خودشان را بر سر کارگران و زحمتکشان تخلیه کنند و مدعی بشوند که کارگران در این خیزش عمومی هیچ نقشی ندارند, در حالی که در یک نگاه درست و کارشناسانه, کیست که نداند که همین کارگران بودند که در طول بیش از چهار دهه با حضور در خیابان و اعتراض و مطالبه گری زمینه ساز این خیزش عمومی بودند و در بطن آن حاضر و فعال هستند.
از ویژگی های انگیزاننده و باشکوه این قیام عمومی حضور پر رنگ و سمت و سو دهنده زنان و دختران جوان می باشد, کما این که حضور دانشجویان در این جنبش سراسری ویژگی منحصر به فرد دیگر این خیزش با شکوه را درخشان تر از همیشه نشان می دهد.
ویژگی دیگر این قیام تنوع اجتماعی و ارتجاع ستیزی آن است که خط فاصل روشنی را با خیزش ها و قیام های قبل از خود دارد.
این قیام موضع روشن و واضحی نسبت به گذشته و حال دارد, شعار “مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر” و “جمهوری اسلامی نمی خوایم, نمی خوایم“ جای هیچ گونه شک و تردیدی برای کسی باقی نمی گذارد.
آیا این انقلاب به نتیجه خواهد رسید؟
واقعیت اینست که نتیجه دهی و موفقیت این قیام بستگی به همراهی, هم افزایی, همبستگی و حضور تمامی اقشار و آحاد جامعه دارد.
آیا این انقلاب به یک دیکتاتوری دیگر در لباس و فرماسیون دیگری منجر نخواهد شد؟
باید گفت در این زمینه هیچ گونه تضمینی وجود ندارد و این امر یعنی موفقیت و به بار نشاندن این خیزش و انقلاب به میزان حضور ما در صحنه و ادامه حضور ما و هشیاری ما دارد که در برابر هر گونه دیکتاتوری, فرد پرستی, تک روی و سهم خواهی از دستاورد و خون مردم واکنش نشان بدهیم و روی مرز سرخ های مشخص واکنش داشته باشیم و از دستاورد هایی که به بهای گزاف بدست آمده و می آید حفاظت و حراست کنیم.
یکی از مرز سرخ ها این است که هیچ فرد و شخصیت غیر منتخبی در هیچ جایی دارای قدرت و صلاحیت نباید باشد.
کما این که هیچ فردی به دلیل تعلق به دین و مذهب معینی نباید دارای امتیاز و یا از داشتن حقی محروم شود.
ارزش های جهانشمول مانند حقوق بشر, حقوق شهروندی, آزادی بیان, برابری زن و مرد و رفع ستم تاریخی از زنان, پایه گذاری میدیا و مطبوعات آزاد, قضائیه مستقل از ضروریات یک جامعه دمکراتیک, آزاد و حکومت قانون و البته در راس همه حکومت غیر متمرکز که قدرت خود را با اقلیم ها و استان های کشور تقسیم کند, تقسیم عادلانه ثروت و تقسیم درست منابع و امکانات از اهمیت حیاتی برخوردارند.
کاوه آل حمودی
