جمشید پیمان
کورشی(نه سلطنتی)
ایران سرفراز
ایرانِ پُرغرور
ایرانِ با شُکوه
ایرانِ پَر گشوده از دل خاکستر زمان
ایران که آتش زرتشتِ عشق در دلش
همواره روشن است،
این سرزمین شادی و شعر و شراب و شور
در پیش دشمنان بددل وُ بدخوی وُ کج‌زبان
از زخم خیل انیرانِ بد سرشت،
رُخسارِ خوبِ خویش
آلوده با هلاهلِ ماتم نمی‌کُنَد
ایرانیِ سرشته به فرهنگ کاوه ها
این ملّت بزرگ
این جان نهاده چو آرش به تیر عشق
این دیده جان شیفته اش زخم بی‌شمار
این دودمانِ بابک و ستُار پُرغرور
این یادگار رستمِ همواره سربلند
بالیده در سرود حافظ و فردوسی کبیر
این گسترانده پرچم سبز و سپید و سرخ
بشکسته رایت ظلمت نشانِ خصم
امروزه روز پیش انیران روزگار
حتّا به لحطه ای
سَر خَم نمی‌کُنَد!
