ریز و دُرُشتهای رژیم با واکنشهای متفاوت و تهدیدهای لُمپَن گونه در برابر قطعنامه راهبردی پارلمان اروپا واکنش نشان دادند. 200 مجلس نشین بیانیه صادر کردند و بروجردی روز دوشنبه 18 فروردین از ارائه طرح دو فوریتی به هیات رئیسه مجلس خبر داد. این طرح انگشت نگاری از مسئولان هیاتهای اروپایی را خواستار است.
واکنش پایوران رژیم به این قطعنامه نشان دهنده اهمیت آن در شرایط کنونی است. اگر این قطعنامه کاغذی بی ارزش است، چرا کارگزاران نظام این گونه خشمگین شده اند.
حسن روحانی روز دوشنبه 18 فروردین به قطعنامه واکنش نشان داد و آن را «بی ارزش» توصیف کرد و گفت که: «در چهار سال گذشته 60 قطعنامه با ادبیاتی تندتر …صادر شده که هیچ ارزشی نداشت و در خصوص آن سر و صدایی هم نشد».
حسن روحانی و باند او که برداشتن تحریمها و حل بحران در روابط خارجی را از جمله وظایف خود می دانند، به خوبی بر این امر واقفند که طی این مدت تمامی قطعنامه هایی که محور آن فشار بر جمهوری اسلامی برای وادار کردن آن به عقب نشینی از ساختن سلاح اتمی است سرانجام ولی فقیه را به شرایطی کشاند که مجبور به نوشیدن جرعه هایی از جام زهر شد. اگر 60 قطعنامه بی ارزش بوده چرا حسن روحانی و تیم او تلاش می کنند تا چهره ای «تعامل» گرا از خود نشان دهند و چرا هواداران وی می خواهند این گونه نشان دهند که با آمدن حسن روحانی وضع تغییر کرده است؟
ظریف در واکنش به قطعنامه گفت: «اظهار نظرهای اتحادیه اروپا نه اعتبار دارد و نه از وزن سیاسی برخوردار است». البته به نظر می آید که حرف ظریف مصرف داخلی دارد و در پشت درهای بسته مذاکرات اوضاع گونه ای دیگر می چرخد.
قطعنامه اتحادیه اروپا یک ضربه سیاسی به جمهوری اسلامی است. در این قطعنامه موقعیت حسن روحانی با غیر دموکراتیک دانستن انتخابات در ایران زیر سوال رفته و بازی بازیگرانی که می خواهند بدون هیچ تغییری، دیکتاتوری حاکم را با روحانی بزک کنند، به سخره گرفته شده است.
زینت میرهاشمی 19
فروردین 1393
