روز21 آپریل، کمیسیون مقام زن (CSW) سازمان ملل متحد در یک راُی گیری پنهانی حکومت ایران را با ۴۳ رای از ۵۴ رای کشور‌های عضو اکوسوک (ECOSOC) به مدت چهارسال به عضویت این نهاد ملل متحد پذیرفت.
کمسیون مقام زنان نهادی وابسته به شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد است که از سال ۱۹۴۶ میلادی با هدف برابری جنسیتی و کمک به پیشرفت زنان تشکیل شده‌است. این کمیسیون هر سال نشستی ۱۰ روزه را در مقر اصلی سازمان ملل در نیویورک برای بررسی پیشرفت در برابری جنسیتی، تعیین چالش‌ها، وضع استانداردهای جهانی و فرمول‌بندی سیاست‌هایی برای ترویج برابری جنسیتی و پیشرفت زنان در سطح جهان برگزار می‌کنند.
اگر چه این کمیسیون نقش تصمیم‌گیری با ضمانت اجرایی ندارد، اما برخی آن را بالاترین مقام نظارتی در حوزه زنان در سازمان ملل به‌شمار می‌آورند و انتخاب ایران حرکتی بسیاز مشمئزکننده و غیر قابل قبول محسوب می شود.
این «انتخاب» اعتراضات زیادی را در سطح سازمانهای حقوق بشر شده و خشم فعالان حقوق بشر را برانگیخته است
در همین رابظه مسئول دیدبان سازمان ملل، از سفیر امریکا در سازمان ملل متحد خانم لیندا گرید فیلد، ,Linda Thomas–Greenfiel و اتحادیه اروپا خواسته است تا این انتخاب را محکوم کنند.
هیلل نویر مدیر اجرایی UN Watch ، گروه حقوق بشر مستقر در ژنو در این باره میگوید: “انتخاب جمهوری اسلامی ایران برای حمایت از حقوق زنان مانند این است که یک فرد آتش افروز (آتش زن) را به عنوان مسئول آتش نشانی شهر سوق دهید.” “این پوچ است- و از نظر اخلاقی قابل سرزنش است. این یک روز سیاه برای حقوق زنان و همه حقوق بشر است.”
سازمان دیده بان سازمان ملل متحد از نمایندگان خواست تا از دولت هایشان بخواهند نحوه رأی دادن را فاش کنند.
کایلی مور گیلبرت، دانشگاهی استرالیایی که به مدت 804 روز در ایران گروگان بود، از انتخاب ظالم خود ابراز حیرت کرد.
“ما معتقدیم که این یک سورئالیسم محض است. رژیمی که با زنان به عنوان شهروندان درجه دو رفتار می کند ، آنها را به دلیل نداشتن حجاب اجباری به زندان می اندازد ، از آواز خواندن منع می کند ، از استادیوم ها منع می کند و اجازه نمی دهد بدون اجازه شوهرشان به خارج از کشور سفر کنند به عنوان زنان برتر سازمان ملل متحد انتخاب می شود.”
آخوندهای بنیادگرای ایران زنان را مجبور می کنند موهای خود را بپوشانند ، بسیاری از آنها تحت قانون زن ستیزی حجاب روزانه دستگیر و موردحمله قرار می گیرند. آنها نیاز دارند که زنی اجازه ازدواج از پدرش را دریافت کند. سن قانونی ازدواج یک دختر در ایران 13 سال است – حتی دختران کوچکتر نیز مجاز به ازدواج با رضایت پدر و مادر هستند.
“بنابراین ، چرا سازمان ملل متحد یکی از بدترین ستمگران در جهان علیه زنان را به عنوان قاضی جهانی و نگهبان برابری جنسیتی و توانمند سازی زنان نام برد؟
معمولاً نامزدهای «تمبرلاستیکی» ECOSOC توسط گروه های منطقه ای در پشت درهای بسته ترتیب می شد ، اما این بار ایالات متحده خواستار رأی گیری شد.
بنابراین کاملاً غیرقابل قبول است که دیکتاتوری روحانیت اکنون مکانی در نهاد بین المللی باشد که برای دفاع و ترویج حقوق زنان در جهان است.
نگران کننده ترین نکته در مورد این تصمیم این است که به نظر می رسد هیچ کس در جامعه بین المللی مراقبت کافی برای جلوگیری از این مضحکه را ندارد. بدنه زنان سازمان ملل متحد اکنون به رژیم ایران برای گسترش نگاه قرون وسطایی خود به زنان ، یک بستر بین المللی و شناخت بین المللی می دهد. برعکس ، بعید است وضعیت زنان در ایران یا جهان را بهبود بخشد.
این نه تنها ناامیدکننده بلکه برای همه کسانی که سالها برای دفاع از زنان مظلوم در جهان جنگیده و فعال بوده اند ، و معمولاً با فداکاریهای بزرگ شخصی ، تا صدای خود را در صحنه بین المللی بشنوند، ظلم بزرگی است.
این انتخاب فلسفه وجودی سازمان ملل و کمیسیونهای مربوط به آن را هرچه بیشتر از گذشته زیر علامت سوال میبرد.
مجتبی قطبی، 22 آپریل 2021
