در همان حال که پایوران باند آقای رفسنجانی و “اصلاح طلبان” به گونه مُستمر مُخاطبان خود را به “کاهش توقُعات” و “انتظار نداشتن از حل و فصل سریع مساله هسته ای” اندرز می دهند، گفته های مُعاون پیشین حُجت الاسلام روحانی پیرامون این موضوع، حکایت از بی طاقتی و وجود توقُعات زیاده نزد خود آنها دارد.
آقای حُسین موسویان، مُذاکره کننده ارشد هسته ای جمهوری اسلامی که به طور مُبهم و شگفت آوری سر از آمریکا درآورده، از محل کار و زندگی جدید خود تهدید کرده است که در صورت ارایه ندادن “راه حل واقع بینانه” از سوی غرب و “ادامه روند تحریم و فشار”، جمهوری اسلامی از NPT (کُنوانسیون منع گسترش سلاحهای کُشتار جمعی) خارج خواهد شد.
گُفته های این مقام پیشین امنیتی تازگی ندارد و بخشی از آداب رایج حُکومت ایران پیش و پس از هر دور تازه مُذاکرات با طرفهای خارجی یا آژانس بین المللی انرژی اتُمی به حساب می آید. مجلس مُلاها از جُمله نهادهایی است که در بیرون کشیدن و پس دادن این کارت پیشینه ای دراز دارد.
نُکته جالب توجه در تکرار این تهدید، گوینده آن است که صرف نظر از ایفای نقش به عُنوان لابی بخشهایی از “نظام” در آمریکا و به ویژه رابط گروه های نفتی با آنها، از نزدیکان رییس جمهوری تازه رژیم مُلاها، حُجت الاسلام حسن روحانی و از اعضای مووسس محفل او به نام “حزب اعتدال و توسعه” می باشد.
این سُخنان می تواند ناخُشنودی “تیم جدید” را در برابر واکُنش مُحتاطانه و مُشخص آمریکا و اُروپا در برابر جایگُزنی آقای روحانی به جای آقای احمدی نژاد بازتاب داده باشد. چنین می نماید که تمایل طرفهای خارجی “نظام” به دیدن نتیجه عملی جابه جاییها در دستگاه رهبری جمهوری اسلامی و سپس تعیین سیاست، همچون آب سردی عمل کرده که روی “تیم” مزبور ریخته شده است.
همزمان، آغاز به دُرُشت گویی و تهدید بدون آنکه حتی – دستکم به گونه علنی – مُذاکره و تبادُل نظری با طرفهای خارجی صورت گرفته باشد، نشانگر سطح “توقُع” زیاده و درخواست پاداش بی مُناسبتی است که برندگان نمایش انتخابات انتظار می کشند از طرفهای خارجی به دلیل راه یافتن خود به دستگاه قُدرت دریافت کنند.
ولی به نظر نمی رسد که پریشانی و برآشُفتگی چاره ساز باشد. هر کس نداند، بی تردید آقای حُسین موسویان آگاه است که در سیاست نیز با سکه ی نقد مُعامله می شود.
