مهرداد عربستانی، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران و رئیس انجمن انسان‌شناسی ایران نیز نوشت:
در تحلیل وضعیتی که همکاران بنده به طور استادانه و البته از زوایای متفاوت مطرح کردند، می‌توان نشانگان اجتماعی را ملاحظه کرد که دلالت بر وضعیتی ویژه دارد که توجه خاصی را طلب می‌کند و نمی‌توان این توجه را به بهانه ضرورت‌های دیگر به تعویق انداخت.
حال نام این وضعیت را بحران یا فروپاشی بگذاریم یا نه، در اصل موضوع تفاوتی ایجاد نمی‌شود.
نشانگانی همچون بیشترین تجربه خشم در میان کشورهای دیگر (براساس پیمایش‌های جهانی موجود)، تمایل نسبی زیاد به مهاجرت و همین طور نبود وفاق اجتماعی و به عبارت دیگر فقدان یک عرصه هنجاری متفق علیه، حتی در حاکمیت که در تعارضات و نفی متقابل و پیام‌های متناقضی که حاکمیت می‌فرستد، متجلی می‌شود.
به طوری که به نظر می‌رسد بنیان‌های حیات اجتماعی، همچون اعتماد اجتماعی، امنیت اجتماعی، پیش‌بینی‌پذیری آینده و ثبات، در وضعیت نامطلوبی هستند و خود حیات اجتماعی به نفع حیات فردی رو به ضعف گذاشته است.
وضعیتی که برخی از آن به «گیر افتادگی اجتماعی» تعبیر می‌کنند. به گمانم نیازی نیست که بنده با تکرار یا تأکید برآنچه به خوبی گفته شد وقت جلسه را بگیرم و همین اشاره‌ها برای این جلسه کافی است و بررسی جدی‌تر نیاز به مجالی مناسب و کمتر شتابزده‌ای دارد. جماران
