گفتگو با مهدی ابریشم چی – ریشه کنی بنیادگرایی در ایران دستاورد تاریخی مجاهدین

سایت مجاهدین خلق متن گفتگوئی را با اقای مهدی ابریشمچی، از اعضای ارشد شورای ملی مقاومت، منتشر کرده است. نظر  به اهمیت این مصاحبه متن ان را منتشر میکنیم.

—————————–
سؤال: اولین سؤال این است که آیا واقعیت دارد که در حال حاضر، ایران تنها کشور خاورمیانه است که اگر در آن یک انتخابات آزاد برگزار شود، بنیادگرایی اسلامی با آرای نزدیک به صد درصد، از صحنه جارو می شود؟ اگر این حرف واقعیت دارد، چطور به این جا رسیده ایم؟ در حالی که 35سال پیش وقتی خمینی وارد ایران شد، 6میلیون نفر به استقبالش رفتند و بعد هم او حاکم بلامنازع بود و هیچ نیرویی نمی توانست در برابرش کمترین عرض اندامی بکند.

به خصوص که می گوییم ایران مرکز بنیادگرایی، یا به قول خود آخوندها ام القرای اسلام ساخته و پرداخته آخوندهاست، چگونه چنین تحولی در خود ایران صورت گرفته؟ چطور می شود تصور کرد که بنیادگرایی در پایتخت خودش شکست خورده و ریشه کن شده است؟

جواب: قبل از پاسخ به این سؤال، اجازه بدهید آغاز پنجاهمین سال حیات سازمان مجاهدین خلق ایران را به مردم ایران، به اعضا و هواداران سازمان در سراسر جهان و بیش از همه و پیشاپیش همه به راهبری پاکبازش تبریک عرض کنم. تولد سازمانی را تبریک می گویم که از بدو پا گذاشتن به حیات مبارکش در تاریخ مردم ایران تا امروز، منشأ خیرات و برکات در تمامی زمینه ها برای مردم ایران بوده و امروز هم می بینیم که نقش آن و عملکردش و شعاع اثرش تنها محدود به کشور ما نیست و از آنجا که ارتجاع مذهبی و آخوندهای حاکم بر میهن ما، تمام تلاش خود را کرده اند که پدیده شوم بنیادگرایی را در سراسر منطقه و جهان گسترش بدهند، مجاهدین در مقابل این عنصر ضدتاریخی هم نقش خود را ایفا کرده اند و انشاالله ثمرات آن در آینده، بیش از پیش به مردم ما و مردم منطقه خواهد رسید.

اما در پاسخ به سؤالتان، باید عرض کنم که بله، اولاً این یک واقعیت است که ارتجاع مذهبی و آن چیزی که امروز از آن به عنوان بنیادگرایی یا بنیادگرایی اسلامی نام برده می شود، یک پدیده ساده نیست و ریشه در اعماق قرنها حاکمیت جهل و استبداد و دیکتاتوری بر کشور ما دارد. این اندیشه ارتجاعی ضمن این که سوار بر جهل و ناآگاهی توده های عقب مانده بوده و علاوه بر این که تا اعماق جامعه و تا دورافتاده ترین روستاهای ایران نفوذ داشت، البته نگهبان خودش را هم داشت که عبارت بود از دیکتاتوریهای سلطنتی و استعمار که مانع آزادی و دشمن دموکراسی در کشور ما بودند و از همین رو، نگهبان جهل و خرافه و ارتجاع و مانع فهم مردم و مانع گسترش نور آگاهی و آزادی در جامعه ما بودند.

البته نگهبان تاریخی این اندیشه و این تفکر ارتجاعی و عقب افتاده و ضدتاریخی، آخوندهای مرتجعی بودند که در جای جای تاریخ ایران، نه تنها حضور مستمر داشتند و نه تنها تلاش می کردند مردم را در جهل و خرافه نگه دارند، بلکه هر جا و هر گاه که مردم ما علیه استبداد و استعمار قیام می کردند و برای آزادی وارد میدان می شدند، سر و کله اینها هم پیدا می شد که به وضوح تلاش می کردند در مقابل حرکتهای آزادیخواهانه مردم بایستند و مانع گسترش آزادی و آگاهی بشوند، چرا که خیلی خوب می دانستند که روشنایی آزادی و آگاهی و دانش، علیه عنصر ارتجاع مذهبی است و اینها فقط در لابلای پرده های جهل و تاریکی و استبداد و زیر بال و پر شاهان و دیکتاتوریهای سلطنتی می توانند به حیات خود ادامه دهند.

ولی آنچه که در میهن ما اتفاق افتاد، پایان این روند تاریخی بود.

اما چرا این اتفاق در ایران افتاد؟ به دلیل شرایط تاریخی اش، به دلیل این که ایران کشوری است که اکثریت مردم آن مسلمان شیعه هستند و به دلیل این که جریان ارتجاع مذهبی که توسط آخوندهای مرتجع حاضر در کشور ما نمایندگی می شد، توانست از یک شرایط استثنایی تاریخی برای سرقت رهبری انقلاب مردم استفاده کند و سوار بر امواج انقلاب و در واقع سوار بر جهل و ناآگاهی مردم به حاکمیت برسد. مردم ایران واقعاً ماهیت آخوندها را نمی شناختند و نمی دانستند که ارتجاع مذهبی چه پدیده یی است. به این جهت خمینی توانست سوار شود و حاکمیت خودش را در جامعه گسترش بدهد و آن را مستقر کند و مردم را بیش از پیش در جهل و خرافه و ارتجاع نگه دارد. آخوندها فکر می کردند تا ابد می توانند به حاکمیت ارتجاعی خودشان ادامه بدهند و همان طور که خمینی می خواست با «شعار قدس از طریق کربلا» امپراتوری به اصطلاح اسلامی و ارتجاع خودش را نه فقط در ایران، بلکه در منطقه و کشورهای اسلامی حاکم کند و گسترش بدهد. خمینی و آخوندها می خواستند با این تضمین بیرونی، حاکمیت خودشان در داخل کشور را، البته در وهله اول بر پایه سرکوب وحشیانه، قرص و استوار کنند. اما چیزی را که آخوندها فکرش را نمی کردند و عامل بسیار بسیار جدی و مهمی بود، این بود که وقتی آنها به حاکمیت رسیدند، دیگر قادر نبودند، محتوا و درون مایه خودشان را آن چنان که در طول سالیان با سالوس و ریا از مردم پوشانده بودند، مخفی کنند. مردم برای آزادی قیام کرده بودند و آخوندها وقتی حاکم شدند، مردم با واقعیت اینها در صحنه عمل روبه رو شدند. اما بدشانسی اصلی آخوندهای حاکم بر ایران، حضور یک جریان متضاد، یک آنتی تز و یک هماورد ایدئولوژیکی بود که در هیأت سازمان مجاهدین خلق ایران در برابر ارتجاع مذهبی قد علم کرده بود. یک اندیشه انقلابی یا همان اسلام انقلابی که بذر آن، در سال 1344 توسط حنیف کبیر و بنیانگذاران سازمان کاشته شد و به یمن استمرار یک رهبری ذیصلاح، به حیات و رشد و ارتقای ایدئولوژیک و تشکیلاتی و سیاسی و استراتژیکی خودش در تاریخ ایران و در برابر ارتجاع مذهبی حاکم ادامه داد و ماهیت آخوندها را برای مردم ایران افشا کرد. مردم ایران تنها با یک پدیده ارتجاع مذهبی روبه رو نشدند، بلکه در تجربه عملی خود و در جریان زندگی شان، سرکوبگری استبداد مذهبی، حاکمیت جهل و خرافه و فقر و ناتوانی مطلق این دستگاه خرافی و ارتجاعی را از حل هر مسأله سیاسی و اجتماعی را در عمل دیدند. ولی این تمامی مسأله نبود، در مقابل آن و جلو چشمانشان، سازمانی و نسلی و اندیشه یی را هم دیدند که تماماً و مطلقاً متضاد با آن چه که آخوندها به نام اسلام ارائه می کردند، اسلام انقلابی، اسلام صلح، اسلام دوستی و محبت، اسلام آزادی و دموکراسی، اسلام بردباری، اسلام مبارزه با فقر و بی عدالتی را معرفی و نمایندگی می کردند. در نتیجه آنها قدرت انتخاب داشتند و به سمت این جریان آمدند و همان طور که در دوران مبارزه سیاسی مشاهده کردیم، سازمان مجاهدین مانند بذری که در یک زمین و شرایط مساعد کاشته شده باشد، شروع به رشد و گسترش کرد و مردم به سمت آن آمدند و همان طور که خمینی از روز اول حدس زده بود، دشمن واقعی اش، یعنی مجاهدین در صحنه ظاهر شدند. هیچ کس به اندازه خمینی ملعون، این روح پلید استبداد مذهبی، از روز اول نمی فهمید که آنتی تز ارتجاع او و هماورد ایدئولوژیک و جواب تاریخی اش مجاهدین هستند و به همین دلیل هرگز و حتی یک لحظه با این جریان، جریان مجاهدین هیچ سازشی نداشت و همیشه در ستیز با آن بود ن تلاش کرد که آن را به اشکال مختلف، با دجالیت، با کلام خودش، با تبلیغات دجالگرانه خودش و به خصوص با استفاده از حربه ارتجاع، تحت عنوان اسلام، مجاهدین را سرکوب و منکوب کند و بعد هم که وارد سرکوب وحشیانه آنها شد. ولی البته به یمن حضور رهبری که این ایدئولوژی را نمایندگی می کرد، خمینی از روز اولی که خمینی روی کارآمد، او را در مقابل خودش دید که حرفش را در مقابل خمینی و استبداد ولایت فقیه و ولایت سفیانی زد و از روز اول اندیشه اسلام انقلابی و دیدگاه مجاهدین را در برابر ارتجاع خمینی مطرح کرد. در نتیجه هم چنان که امروز می بینیم، در میهن ما، اگر چه هنوز آخوندها حاکم هستند و البته در مراحل پایانی حیات ننگین تاریخی خودشان هستند، اما به یمن همین ایستادگی و مبارزه این نسل، مردم ایران به ماهیت ارتجاع مذهبی آگاه شده اند و همه دنیا هم این واقعیت را می داند که اگر هر انتخابات آزادی در ایران برگزار شود، جریان ارتجاعی حاکم، مطلقاً رأی نخواهد آورد و حذف خواهد شد و به این ترتیب ارتجاع مذهبی، این جریان ضدتاریخی منحرف و فاسد آخوندی در پایتخت خودش، به رغم این که به هر دلیل تاریخی، حاکمیت خود را در آن مستقر کرده، از هیچ رأیی برخوردار نخواهد بود و این افتخار ملت ایران است.

در این جا من باید واقعاً سر تعظیم فرود بیاورم در برابر مردم ایران که اگر چه در آغاز به دلیل آن که نمی دانستند خمینی یعنی چه و با صداقت وارد میدان شدند و از او حمایت کردند و این البته اتمام حجتی بود با خمینی ملعون، ولی امروز، بعد از 30خرداد 60، وقتی که ماهیت آخوندها برملا شد، هرگز در قلب خودشان این حاکمیت را نپذیرفتند و به او آری نگفتند بلکه به طور به او تاریخی «نه» گفتند و ما امروز به یمن همین «نه» تاریخی است که در این این جا و این نقطه هستیم و به یمن راهبری پاکباز و ذی صلاحی که اسلام انقلابی را گام به گام، در مسیر حق و درست پیش برده و در آستانه پیروزی این راه و شکست تاریخی، سیاسی و استراتژیک دشمن مردم ایران، آخوندهای مرتجع و نظام ولایت فقیه هستیم.

سؤال: تصور این که یک ایدئولوژی بتواند خودش پدیده یی مانند بنیادگرایی را محو و نابود کند، قدری مشکل است. بالاخره ایدئولوژی اسلام راستین وجود دارد، درست است که حنیف کبیر غبار را از رخ دین زدود و چهره راستین اسلام را نشان داد، اما چگونه این تحول مهم، یعنی ریشه کن کردن بنیادگرایی در مرکز آن محقق شد؟

جواب: بله، حق با شماست. محتوای انقلابی، انسانی، آرمانی و آزادیخواهانه در روح و جوهر و بنیاد اسلام انقلابی، اسلام اصیل و اسلام محمدی وجود دارد. این حرف، حرف درستی است. ولی از همان کلمه ای که شما گفتید، «غبار از رخ دین زدود» از همان نقطه، عنصر اصلی و تعیین کننده وارد صحنه می شود. عنصر ذیصلاح، قبل از هر چیز، ذیصلاح از نظر ایدئولوژیک و به لحاظ راهبری ایدئولوژیک است. در سال 1344، اندیشه اسلام انقلابی، در صحنه سیاسی- اجتماعی و فرهنگی ایران متولد شد.

تا به امروز، یک میدان نبرد همه جانبه ایدئولوژیک، تشکیلاتی، استراتژیک، سیاسی، مبارزاتی و ارزشی بین آنچه که تحت نام اسلام ارائه می شد، اما در حقیقت ارتجاع مذهبی بود با اسلام حقیقی، جریان داشت. این نبرد پیش از هر چیز به این دلیل موفق بود که راهبری ذیصلاحی، زمام امور و فرماندهی این جنگ را در دست داشت. اگر در یک کلام بخواهم بگویم، به خاطر رهبری ای که خود مجاهدین آن را «رهبری پاکباز» می نامند، این جریان توانست با آخوندها به نبرد برخیزد و به اندیشه اسلام انقلابی حیات ببخشد و آن را از لابلای کتابها و به ویژه از درون آیات قرآن و خطبه های نهج البلاغه که مبانی اصلی ایدئولوژیک سازمان مجاهدین خلق ایران بود، بیرون بکشد و وارد صحنه مبارزه اجتماعی بکند، علت این که این رهبری به آن توفیق یافت، این بود که قیمت آن را به سنگین ترین صورت، در هر قدم پرداخت. اگر بنیانگذاران و بعد از آنان، برادر مسعود و خواهر مریم حاضر نبودند بهای این راه را بپردازند و مجاهدینی که پشت سر آنها حرکت می کردند، حاضر نبودند که بهای آن را بپردازند، اسلام انقلابی به هیچ وجه به طور خودبه خودی، نمی توانست ارتجاع لباس اسلام پوشیده را پس براند. ارتجاعی که به ویژه در زمان خمینی به نام اسلام حاکم شد. به همین علت به محض این که ما صحبت از 15شهریور و تولد مجاهدین در سال1344 می کنیم، بی درنگ اندیشه انسان واقعگرا متوجه 4خرداد می شود، روزی که مرکزیت سازمان و بنیانگذاران آن، آگاهانه، آزادانه، مختارانه و با اشتیاق، همان طور که بارها گفته ام من افتخار حضور و دیدن این لحظات تاریخی را داشتم، آنها تصمیم گرفتند به خاطر کلماتی که گفتند، به خاطر اندیشه اسلام انقلابی که ارائه کردند، جان خود را و خون خود را فدا کنند. آنها خیلی خوب این لحظه تاریخی را درک کردند که بدون این فدا هرگز نمی شود اسلام انقلابی را ارائه کرد. در نتیجه در بیدادگاههای شاه، با گذشتن از جان و همه چیز خود، چنان شجاعانه و مشتاقانه و سرفرازانه چنان از اندیشه اسلام انقلابی دفاع کردند که لرزه بر اندام رژیم شاه انداختند و شاه خائن وحشت زده آنها را به جوخه تیرباران سپرد. آن مجاهدان پیشتاز، با شعار «به نام خدا و به نام خلق قهرمان ایران» این راه را با صدق و فدای مطلق آغاز کردند و خدا هم جواب صداقت آنها را با حفظ و حراست مسعود و گرفتن او در کنف حمایت خودش، در همین دنیا داد و در نتیجه راه آنها، البته باز هم با پرداخت بها و گذشت و فداکاری این نسل ادامه پیدا کرد. مجاهدین در هر گام با خون خودشا، امواج فتنه و سیاهی و تباهی را شکافتند و به خصوص بعد از 30خرداد 60، مقاومت ظفرنمونی را پایه گذاری کردند که به قول برادرمان مسعود، رودی خروشان از خون شهیدان جاری شد و بین آن چیزی که خمینی ادعا می کرد اسلام است و اسلام حقیقی که مجاهدین ارائه می کردند، مرزی غیرقابل عبور ترسیم کرد.

البته نباید فراموش کنیم که راهبری این سازمان و این راه، بلافاصله بعد از حاکمیت خمینی، پا به میدان گذاشت و پرداخت قیمت را که فدای عاشوراگونه بود، پذیرفت؛ آنجا که در دانشگاه تهران، در برابر مواضع ارتجاعی خمینی و به اصطلاح تئوری ولایت فقیه او، اندیشه تابان مجاهدین را معرفی کرد و افتراق و تفاوت زمین تا آسمان این اندیشه را به مردم ایران نشان داد. چیزی که با پرداخت مستمر قیمت سهمگین آن تا همین امروز هم چنان ادامه دارد. ما به خوبی می دانستیم و از 30خرداد سال60، رسماً و علناً و به وضوح گفتیم که این راه عاشورا گونه است، ما می دانستیم که 19بهمنی را در پیش داریم. اگر جوهر عاشوراگونگی در حرکت این سازمان نبود، بدون تردید در مقابل ارتجاع مذهبی و در برابر این امواج سرکوب و کشتار نمی توانستیم بایستیم. مگر باطل السحر درنده خویی آخوندها چیزی جز این می توانست باشد؟

ما الآن داریم این جا در سالگرد تأسیس سازمان صحبت می کنیم و در چنین روزهایی در عین حال یاد و خاطره شهدای قتل عام سال 1367 در سراسر میهنمان و در فضای انقلابی ایران موج می زند؛ یاد همان کسانی که 30هزار بار بر طناب دار بوسه زدند، فقط به این دلیل که خودشان را مجاهد خلق معرفی کردند و گفتند نام ما و کنیه ما و شناسنامه ما، مجاهد خلق است و وصیت نامه های خودشان را به «به نام خدا و به نام خلق قهرمان ایران» شروع کردند، با همان نام و همان شعاری که حنیف کبیر این راه را شروع کرده بود و اولین اطلاعیه سازمان مجاهدین هم با این شعار شروع می شد. آنها باز هم با خون خودشان بقای این راه را تضمین کردند و اجازه ندادند خمینی دجال این نام را به خیال خود در زندانهایش دفن کند.

همچنین در همین روزها، یاد و نام 52 شهید قهرمان قتل عام اشرف در 10شهریور سال 1392 را گرامی و زنده می دایم که بار دیگر حقانیت این راه را با خون خون مهر کردند. خمینی و خامنه ای و نسل آنها کمر همت بسته بودند که این راه را به گمان باطل خودشان سد کنند و به آن ضربه کاری بزنند یا دست کم آن را در لاک دفاعی ببرند، اما باز هم این قهرمانان وارد شدند و دیدیم که چگونه قطره قطره خونشان سلاحی شد برای نابودی این توطئه و نابودی آنچه که آخوندها می خواستند. و این راه هم چنان ادامه دارد و بدون تردید منطق عاشوراگونه تا رسیدن این نسل به دروازه های تهران، منطق حاکم بر حرکت ماست و ما باید در هر لحظه برای فدای همه چیز خود آماده باشیم تا بتوانیم این فتنه عظمای آخوندها را کنار بزنیم و نشان بدهیم که بله، ملت ما بیدار و زنده است و به آخوندها «نه» گفته است. بله، ما باید پیوسته حاضر باشیم که قیمت تطهیر ایران از این ارتجاع پلید و از آلودگی تاریخی را بپردازیم. انشاالله!

سؤال: از این صحبتها آیا می شود نتیجه گرفت که اگر همین ایدئولوژی را در سوریه و عراق هم آموزش بدهیم و کتابهایش را منتشر کنیم، در آنجاهم همین تحول صورت بگیرد؟

جواب: خوشبختانه امروز، برای مردم منطقه، مردم سوریه، مردم عراق و همه کسانی که با بنیادگرایی اسلامی در ستیز هستند، هم بنیادگرایی که بنیاد و ریشه اش، در رژیم جهنمی آخوندی حاکم بر میهنمان می باشد و هم اسلام انقلابی و راه و آرمان مجاهدین، صرفاً یک تئوری، اندیشه و کتاب نیست؛ امروز مجاهدین، یک راه و مسیر، یک آلترناتیو سیاسی، آرمانی و تشکیلاتی را ارائه کرده اند. راه و مسیری که در برابر دیدگان خلقهای منطقه قرار دارد.

به ویژه که آخوندها با دخالت مستقیم در سوریه و عراق و قرار گرفتن پشت بشار اسد و مالکی و… دفاع و حمایت تمام عیار از این حاکمیتهای استبدادی و دیکتاتوری، خود را به طور مستقیم، با مردم و خلقهای منطقه رو در رو کرده اند. در نتیجه خودشان، به مصداق آیه «یخرّبون بیوتهم بایدهم و ایدی المؤمنین» (حشرـ2) خانه های خود را با دستان خود و دستان مؤمنان خراب می کنند. البته آخوندها صدور بنیادگرایی به این کشورها را شروع کرده اند، از این رو، مردم سوریه، عراق، لبنان، فلسطین، یمن و سایر کشورها می بینند که با چه دستگاهی، با ارتجاع آخوندی حاکم بر تهران روبه رو هستند. به همین علت، برای این مردم هم، آنتی تز بنیادگرایی دیگر از کتاب فراتر رفته و به صورت یک راه و به صورت یک سازمان و به صورت یک آلترناتیو وجود دارد. پس به هیچ عنوان این موضوع، یک تئوری در کتاب نیست. از طرف دیگر، این موضوع نمی تواند تنها عامل باشد. واقعیت این است که بر اساس محتوای انقلابی باور مجاهدین، همچنین بر اساس واقعیت و حقیقت خود اسلام، در این مسیر، عنصر رهبری کننده عقیدتی و ایدئولوژیک، عامل تعیین کننده بوده و هست. همان طور که در صحنه نظامی، در برابر هر تک، پاتک و در برابر هر میدانی که دشمن باز می کند و حمله یی که می کند، باید یک فرماندهی نظامی در برابرش باشد و با دشمن نبرد کند، همان طور که در زمینه سیاسی باید نبرد سیاسی را سازماندهی و فرماندهی کرد، همان طور که در زمینه استراتژیک، در برابر استراتژی دشمن، باید به طور متقابل، یک استراتژی درست اتخاذ کرد، (کما این که در برابر استراتژی خمینی که گفت قدس از طریق کربلا که در حقیقت اشغال عراق بود، استراتژی ارتش آزادیبخش و جنگ نوین آزادیبخش طراحی شد و ما فهمیدیم که باید به عراق رفت) در صحنه ایدئولوژیک و آرمانی نیز، دقیقاً به همین صورت است.

پس از حاکمیت رژیم آخوندی، تمام اهرمها در دست آن قرار دارد. تلویزیون، روزنامه ها، منابر و مساجد. این رژیم حتی دیوارهای تهران را هم به خود اختصاص داد. چیزی که معمولاً مختص اپوزیسیون است. در مقابل، ما به این علت توانستیم جلو بیاییم که گام به گام، با حساسیت و جدیت هر چه بیشتر، حتی پیش از مسائل سیاسی، استراتژیک و تشکیلاتی، راهبری درست ایدئولوژیک داشتیم. یک رهبری که در هر گام، آنتی تز و ضد رژیم بوده و جنبش را، جلوتر و فراتر برده و پاسخ تمام تلاشهای به اصطلاح ایدئولوژیک و دجالگرانه طرف مقابل را داده است.

در سال1344 بنیانگذاران ما، با پرداخت قیمت، اندیشه تابان خود را ارائه کردند. 10سال بعد، در سال1354 یک ضربه ایدئولوژیک توسط اپورتونیستهای چپ نما بر سازمان وارد شد. جریانی که ادعای مارکسیسم داشت، اما در حقیقت کودتاگر و خائن بود. اگر در همان زمان، رهبری برادر مسعود نبود، آن هم به صورت تیز و روشن و مشخص، با عالیترین سطح راهبری ایدئولوژیک در پیچیده ترین شرایط، شرایط ضربه ایدئولوژیک که مهلک ترین ضربه است، سازمان متلاشی می شد. چون ضربه به بود و نبود، به سرمایه و به همه چیز سازمان وارد شده بود. برادر مسعود به روشنی تشخیص داد که چه باید کرد و چه نباید کرد. به طور خلاصه، همان طور که دیگر امروز بسیاری از مجاهدین و حتی دیگران می دانند، برادر مسعود ضمن حفظ سمت اصلی حرکت جنبش، ضمن گم نکردن تضاد اصلی، یعنی مبارزه با شاه خائن و ساواک پلیدش، در آن شرایط سهمگین، ضمن ایستادن وفادارانه و با تمام قوا روی این تضاد اصلی و عوض نکردن سمت، به درستی یک مسأله جدی را هم تشخیص داد. برادر مسعود تئوریزه کرد و گفت که امروز نه تنها برای مجاهدین، بلکه برای تمام نیروهایی که با نام اسلام ترقیخواه و زیر این نام و این جریان هستند، تهدید اصلی نه از سمت این کودتاگران، بلکه از طرف راست ارتجاعی، یعنی از طرف آخوندهای مرتجع و جریانی است که با آن نمایندگی می شوند و این موضوع چقدر درست و حیاتی بود. چرا که در آن روز بقای مجاهدین را تضمین کرد و امواج فتنه را کنار زد. نه تنها متدهای درست برای مقابله با هر جریانی، از ساواک تا این جریان ارتجاعی و کودتاگران را، در برابر مجاهدین قرار داد، بلکه سازمان را آبدیده تر کرد و آن را بیش از پیش روئین تن نمود. آن هم در آستانه روی کارآمدن خمینی؛ قبل از هر چیز سازمان به خاطر عبور از همان ضربه سال54، روئین تن گشته بود. نسل مجاهدین، مجاهدینی که فتنه و کودتای سال54 را گذرانده بودند و تحت راهبری و آموزش های برادرمان مسعود قرار گرفته بودند و این نور به قلبشان تابیده بود، آنها در برابر خمینی آسیب ناپذیر بودند. نسلی که همان طور که برادر مسعود گفته بود، انتخاب کرده بودند در برابر این رژیم، به هر قیمت بایستند. این نسل از نظر آرمانی، در برابر خمینی آسیب ناپذیر بود. پیشاپیش می دانست خمینی که بر سر کارآمده، چه پدیده یی است. در نتیجه، این هسته و این سازمان سالم ماند و توانست وارد میدان نبرد همه جانبه با آخوندها شود. اما داستان در همین جا متوقف نشد. چون آخوندها که حاکم شدند، برای نخستین بار در تاریخ مردم ما، مانند هر پدیده دیگری، مانند هر جریان دیگری که مجبور است هنگام رسیدن به حاکمیت، درون مایه خود را بیرون بریزد، تمامی درون مایه خود و تمام محتوای ضدتاریخی خود را در صحنه عمل بارز کردند.

در مقابل، سازمان مجاهدین نیز می بایست برای مقابله با این جریان ارتجاعی و مذهبی حاکم، حرف آخر را می زد؛ آن هم در ایدئولوژی و آرمان. مجاهدین می بایست محتوای عمیقاً انقلابی، ضداستثماری، عدالت خواهانه، آزادیخواهانه و رهایی بخش خود را ارائه می کردند و ظاهر می کردند و این، همان چیزی بود که پرچم آن در دست خواهرمان مریم رجوی قرار داشت. زمانی که خواهر مریم 10سال پس از ضربه اپورتونیست ها، در سال 1364، با انقلاب ایدئولوژیک، این اندیشه را در عالیترین سطح، دقیقاً همان طور که بر سنگ مزار هر مجاهد خلق و در قلب هر مجاهد خلق حک شده، «جامعه بی طبقه توحیدی» ارائه کرد. اندیشه یی که محتوای آرمانی جامعه بی طبقه توحیدی و سمت رهایی، عدالت و آزادی را در عالیترین صورت خود داشت. به بیان برادرمان مسعود در 30خرداد 1364، که به روشنی درباره انقلاب ایدئولوژیک گفت: «هر قدر چاه باطل عمیق تر باشد، پس ستیغ قله حق نیز باید سرفرازتـر و بلندبالاتر باشد». این تئوری در عمل نیز راه خود را پیمود و به شکل برابری زنان و به صورت راهبری نسلی از زنان مجاهد خلق که شایستگی داشتند در پی مریم رهایی حرکت کنند، نمودار شد. پدیده یی که پاسخ و دوای مادی و عینی درد بنیادگرایی بود. این چنین، بن بستهای ایدئولوژیکی را که آخوندها می توانستند با اوج شقاوت خود و با قتل عامهای خود به وجود بیاورند، درهم شکستند. با ورود این اندیشه نو و آنتی تز بنیادگرایی و با ارائه عالی ترین سطح ایدئولوژیک که ضامن رها شدن بالاترین توان فدا در نسل مجاهد خلق بود، دیدیم که از آن پس چه اتفاقی افتاد. به ویژه پس از انقلاب درونی مجاهدین که همه مجاهدین آماده شدند از فروغها، یکی بعد از دیگری استقبال کنند. دیدیم که مجاهدین از چه پتانسیلی از چه توان پرداخت و چه فدای بی کرانی بهره مند شدند؛ هیچ سد و مانعی در برابرشان نتوانست باقی بماند. سدها و موانعی که خمینی با قتل، غارت و شکنجه می خواست به وجود بیاورد. حال امروز در اشرف و لیبرتی، این نسل زیر رهبری خواهران مجاهدمان، که بر سر همه مجاهدین منت گذاشته اند و سازمان مجاهدین را پس از انقلاب رهبری می کنند، می بینیم که هیچ سرکوب و قتل و غارتی، مانع تداوم مسیرشان نمی شود. آنها از پس فروغها برمی آیند و امروز پرچم فروغ را برمی افرازند و می خواهند هزار اشرف بسازند.

رمز این شکوفایی آن جاست که راهبری ایدئولوژیک مجاهدین، پاسخ مناسب را به فتنه و فساد اندیشه آخوندی می دهد. به این ترتیب، امواج فتنه را با چراغ روشن اندیشه تابان مجاهدین و اسلام انقلابی که روز اول حنیف کبیر آن را پایه گذاری کرد، با راهبری مستمر مسعود ادامه دادند و به این نقطه رساندند.

انشاالله که به یمن عنایت خدا و گرفتن راهبری ما در کنف حمایت خود، این نسل و این خلق، از موهبت این رهبری برخوردار خواهند بود و در هر گام پاسخ مناسب به دشمن را خواهند داد.

در پرتو این رهبری، هموطنان ما، فردا در ایرانی آزاد و آباد و مرفه و خوشبخت، از عالی ترین سطح زندگی برخوردار خواهند شد.

ما برای آن روز دعا می کنیم و برایش، تلاش می کنیم.