به یاد استاد بهرام عالیوندی در زادروزش، پانزدهم بهمن!
نوشته: ملیکا
سالی یک بار ــ اگر بخت یار شود و آسمان و زمین مدد کنند ــ یک گردهمآئی کوچک خانوادگی ترتیب می دهیم برای ناهار و گپ و گفت صمیمانه و دلنشین همراه آن!
آن سال در یکی از روز های پائیزی قرار شد با اتوبوس به منطقه ی کوهستانی نزدیک شهرمان برویم .
از اتوبوس که پیاده شدیم، دورنمای زیبا و روشن شهر چشمانمان را نوازش داد. چند دقیقه ای به تماشا ایستادیم و در هوای زلال و پاک آنجا دم زدیم و سپس برای پیاده روی پیش از ناهار وارد راه جنگلی کوهستان شدیم.
درختان جنگلی ــ جز اندکی از آنها ـــ لباس های رنگی به تن داشتند و باد پائیزی هنوز فرصت نیافته بود که آنها را برهنه سازد. به این اندیشیدم که آیا درخت های این جنگل باشکوه از لباس های رنگی که طبیعت تنشان کرده است، خوششان می آید؟ از اینکه در این چند روز حضور خزان ، رنگ های شگفت انگیز لباس هایشان تغییر می کنند و پیراهن هایشان به قول معروف، هر روز به رنگی در می آیند، شاد و سرخوش می شوند؟ یا مانند عده ای از انسان ها لذت آن لحظه ی زیبائی را که دارند قربانی نگرانی فردائی می کنند که شاید پیراهنشان را از دست می دهند؟
و باز به خودم می گویم؛ کاش می توانستم بدانم وقتی باد های پائیزی تند و نامهربان می شوند و لباس های زیبای درختان را از تن آنها می کَنند، چه حالی به آنها دست می دهد؟ دچار افسردگی نمی شوند و از اینکه دیگر نمی توانند سبزی و سایه شان را به دیگران ببخشند غمگین نمی گردند؟
در همین فکر و خیال ها بودم که نگاهم به استاد نقاشی مان افتاد. دیدم با چه دقتی به همه ی چیزهای دور و برش نگاه می کند و در نگاهش چه تمرکز و ژرف نگری جریان دارد و مثل یک دوربین عکاسی حساس از هرچه می بیند تصویر برداری می کند!
ــ استاد من حرف می زنم و شما نگاه می کنید.
ــ شما هنگام تماشای این درخت ها و جنگل و دورنمای شهر، چند رنگ را دیده اید؟
ـــ دقت نکردم، آنقدر غرق در زیبائیشان بودم که به این موضوع فکر نکردم. شاید پنج ــ شش رنگ به چشمم آمده باشند.
ــ اگر با دقت و تمرکز نگاه کنید ده ها رنگ خواهید دید!
ــ استاد ، ولی ، مگر ما بیشتر از هفت رنگ هم داریم؟
ــ بله،داریم،به ذهنمان می نشینند اما نمی توانیم تعریفشان کنیم و شرحشان دهیم!
پس از این گفت و گوی کوتاه با استاد، تمام مسیر پیاده رَوی و تا رسیدن به رستوران را با اندیشیدن به نظر استاد گذراندم و به هرجا می نگریستم احساس می کردم ده ها رنگ تازه به چشمم می نشینند و من می بینمشان!
در رستوران یک میز کنار دریچه های بزرگ شیشه ای انتخاب کردیم و برای ناهار شنیسل سفارش دادیم. سعی می کردیم آن غذای لذیذ را با حوصله و رعایت آداب غذا خوری در رستوران و با حوصله نوش جان کنیم. غذا خوردنمان نیم ساعتی طول کشید. کارد و چنگال هایمان را در بشقاب های خالی شده گذاشتیم و می خواستیم برای دسر، قهوه و شیرینی سفارش دهیم. اما استاد هنوز اول راه بود. هنوز بخش بزرگی از شنیسل و دو سوم لیوان نوشیدنی اش مانده بود. با کمی احتیاط توام با شرم :
ــ استاد از شنیسلش خوشتان نیامده؟می خواهید غذای دیگری سفارش بدهید؟
ــ نه جانم، من با غذایم عشق بازی می کنم. حضور معشوق هر چه طولانی تر بهتر!
چشمم به دستمال کاغذی استاد افتاد.با خودکار آبی رنگش که همیشه با خودش داشت، نیمی از دورنمای شهر را کشیده بود!
ــ استاد چقدر زیباست؟ تمامش نمی کنید؟
ــ وقتی غذایم تمام شود این هم کامل می شود!
و رو به من افزود:
ـــ فکر کنم الان شما چندین رنگ گوناگون را در این نقاشی نیمه تمام می بینید!
این مطلب از سوی آقای جمشید پیمان برای ما ارسال شده
