جعفر جعفری گلدیر در بخشی از سرمقاله امروز همدلی با عنوان ما از چی دلخوریم؟! نوشت:
نخست‌وزیر عراق به اندازه کافی با خود صادق است که بداند با وجود نفوذ ایران در عراق کفه ایالات متحده آمریکا به اندازه کافی سنگین است که هر عدم همراهی با سیاست‌های آن را خنثی کند و باعث هزینه‌های سنگین هم به اقتصاد عراق و هم به جریان سیاسی حیدرالعبادی شود .
بیایید قبول کنیم حتی با نخست‌وزیر شدن نزدیک‌ترین نیرو‌ها به ایران در عراق آن‌ها نیز مجبور خواهند بود بیشتر خود را با سیاست‌های آمریکا هماهنگ کنند تا ایران.
حتی اگر در حرف و موضع طور دیگر عمل کنند، چنان که بزرگ‌ترین قدرت‌های جهان نیز چنین می‌کنند. چین، اتحادیه اروپا و روسیه با وجود لفاظی‌ها و بیانیه‌های سیاسی در حمایت از برجام و مخالفت با تحریم‌های ثانویه امریکا در موقع عمل تنها واکنش‌شان ابراز امیدواری است تا که شاید آمریکا آن‌ها را از تحریم‌ها مستثنی کند.
پس بهتر است نیرو‌های سیاسی ما به جای سرزنش حیدرالعبادی و به رخ کشیدن کمک‌های ما به عراق به خود بیایند و اجتماع بین‌الملل را با یک جامعه سیاسی داخلی اشتباه نگیرند و از خود بپرسند امروز که عراق در شکننده‌ترین حالت خود دست ما را در پوست گردو می‌گذارد، فردا اگر سایه آرامش به خود بگیرد و به لطف منابع عظیم نفتی خود و کمک‌های آمریکا به اقتصاد خود سر و سامان دهد، چگونه با ما برخورد خواهد کرد؟
به یاد بیاوریم اعمال یاسر عرفات و کشور‌های حاشیه خلیج فارس در زمان دفاع مقدس را،
حماس در بحران سوریه را و کمک‌های شایانی که به آن‌ها کردیم،
پس چه بهتر که دریابیم این سیاست نه یک ضیافت خانوادگی، بلکه عرصه سیاست مثل هر عرصه دیگر قواعد خود را دارد و بالطبع کشوری در عرصه سیاست بین‌الملل موفق است که آشنا و همگام با آن قواعد عمل کند
راه نجات ما برای کاستن از فشار‌های ایالات متحده آمریکا، نه چشم دوختن به عشوه‌گری‌های اتحادیه اروپا یا چشمداشت از کشور‌های پرمناقشه‌ای، چون عراق، پاکستان و افغانستان یا دمدمی‌مزاجی رجب طیب اردوغان، نیست.
بلکه نگاه انتقادی به سیاست‌ورزی چهل ساله خود است.
