ا از عراق تا لبنان مردم، یا شاید برخی از مردم، همچنان قول‌های رهبران خود را باور ندارند و به دنبال اعتراض و تظاهرات هستند.
اینکه به چه دلیلی اعتراضات آغاز و چرا در این زمان‌بندی خاص چنین اتفاقی افتاد، یک مساله است و چرایی باورپذیر نبودن تعهدات و قول‌ها و حتی اقدامات مسئولان دولتی در انجام اصلاحات، مساله‌ای دیگر که به خودی خود نیازمند تحلیل و تفسیر است.
در نمونه لبنان و حتی در مورد عراق قول‌های داده شده و حتی مصوبات صورت گرفته در استخدام، کاهش مالیات‌ها، اعطای مستمری، اخراج کارمندان و مسئولان فاسد و حتی کاهش 50 درصدی حقوق مسئولان عالی‌رتبه، نتوانست نه لبنانی‌ها را که با رقص و پایکوبی به تظاهرات می‌پردازند و نه عراقی‌هایی را که بیش از 140 کشته و صدها زخمی در دور قبلی تظاهرات به جا گذاشتند مجاب به پایان دادن اعتراضات خود کنند.
اگر بخواهیم از زاویه تحلیل سیاسی رخدادهای این دو کشور را تفسیر کنیم باید گفت که هر دو کشور جامعه‌ای بسیار جوان دارند، در حالی‌که هر دو کشور هم از نمونه حکومت‌داری طایفه‌ای-مذهبی یا همان متد «طایف» پیروی می‌کنند که پست‌های سیاسی اصلی کشور الزاماً بین طوایف و مذاهب کشور تقسیم می‌شوند.
در همین حال فساد شخصیت‌های عالی‌رتبه سیاسی در این دو کشور به حدی رسیده که دیگر کمتر کسی وجود دارد که دلیل و مدرکی در رابطه با آن در اختیار نداشته باشد.
به اعتقاد کارشناسان، با وجود آنکه اکثر قریب به اتفاق معترضان به دلایل معیشتی و اقتصادی به خیابان‌ها آمده و تلاش می‌کنند تا صدای طبقاتی که از این فساد رایج در این دو کشور بیشترین زیان‌ها را دیده‌اند به گوش همگان برسانند، با این حال نباید این مساله را هم فراموش کرد که این تظاهرات در برهه زمانی بسیار حساسی در حال انجام است که می‌تواند تبعات بسیار سنگین امنیتی برای این دو کشور به همراه داشته باشد.
اینکه برخی از کشورها به دنبال سرنگونی دولت‌های سعد حریری در لبنان و عادل عبدالمهدی در عراق هستند، دیگر امر پوشیده‌ای به نظر نمی‌رسد.
اهداف این امر که یکی از آنها سوء‌استفاده از خلأ قدرت به وجود آمده در این دو کشور است، برای آینده این دو کشور بسیار خطرناک است. اعتمادانلاین
