برای میلاد سازمان مجاهدین خلق گوهر همیشه تابان خلق قهرمان ایران حمید نصیری گوهرِ رعنا شب آمد و شب ماند زمانٍ مغموم تعريف دلتنگي بلند بود و تنهايي و نان شب، مرهون افتخار بندگي اجباري. دردا ! كه سكوت مزمن موروثي شرمي بر نمي‌انگيخت و شگفتا! در هراس ازادامه
آنگاه سینه ی آسمان گسیخت و ابرهای سِتَروَن روی تَرَک های عطشناک جاری شدند و برکه ها در هجوم توفان ها خشکیدند من از آفتاب به دامان غروب گریختم آنجا بر گستره ی شب، دیوارها بلند بودند و کوچه ها؛ تنگ و خانه ها تاریک. چه دشوار بود آنجاادامه
پا فشردم بر پدال ترمزم، امّا شاخه های گل رها گشتند از دستت چشم من دریای وحشت بود. روی خونِ شیشه ی ماشین پلک هایت مثل مهتابی رها در ابر خیس بودند وُ نباریدند رویِ شب. جیغ خاموشی درونِ سینه ات پیچید بوی پستانت پر از شیری سترونادامه
«همدلی با فریدون ژورک و همه ی یاران مقاومت ایران» دیگر این میخانه این خالی ز پیر و ساقیِ آتش پرست وُ جام آتش خیز نیست ماوای اَبَر هوش جهان؛ خیام نیست جای رند عالم سوز؛ حافظ! نیست اینجا رامشی، ارامشی دیگر به جان خسته ی بی تابِ پُرادامه
شِکوه ها میکنی ای دوست بکن،حق داری هان! مبادا به ملامت دلکم آزاری دلت از آتش بیداد، دماوندِ خموش دیگران را چو خودت از چه نمی پنداری؟ خطّه ی خواهشت از ساده دلی رنگین کن تا خرامد به خیالت،خوش و خندان یاری آنهمه خشم که فریاد بهادامه
توره را چون برون کنی از باغ برجگر دارد از تو صدها داغ خاصه گر باغ توست انگوری توره را افکنی به رنجوری توره نالد که؛ ” قهرم از این باغ در دلم نیست درد و رنج فراق من چه بیزار باشم از انگور فکر انگور گشته ازادامه
با موهای ژولیده کودکانه در ژنده پوش تن فرسود با چشمان همیشه خسته در جستجوی کدام خانه ای؟ زیر سقف شب سیاه بی ستاره بر کارتن و بالش سنگفرش سرد، در خواب ناز شیرین ، خواب کدام لقمه نان می بینی کودکم ؟ وقت ناهار و سفره ای ، روزنامه.ادامه
