محرومیت از تحصیل ۵ میلیون دانش‌آموز؛ کو اینترنت؟ کو موبایل؟

محرومیت از تحصیل ۵ میلیون دانش‌آموز به خاطر نداشتن موبایل؛ کو اینترنت؟ کو موبایل؟

از همان روز‌های ابتدایی ورود کرونا به ایران و اجباری‌شدن آموزش از راه دور، سروکله اپلیکیشنی پیدا شد که مدت‌ها بود آموزش‌وپرورش دنبال راه‌اندازی آن بود. شبکه شاد، شبکه درون‌سازمانی وزارت آموزش‌و‌پرورش است که صرفا مختص پیام‌رسانی دانش‌آموزان و معلمان طراحی شده.

اول ماجرا به نظر می‌رسد همه‌چیز ساده پیش می‌رود؛ اما کمتر از یک هفته، مصائب آن مشخص شد که مهم‌ترین آن ملزومات عضویت در شاد بود؛ یعنی اینترنت و تلفن هوشمند! دو مواد لازمی که داشتنش در بسیاری از نقاط ایران برای خانواده‌ها تقریبا غیرممکن است.

حالا بعد از گذشت حدود چهار ماه از راه‌اندازی رسمی شاد، معاون وزیر آموزش‌و‌پرورش اعتراف می‌کند تمام، اما و اگر‌هایی که نسبت به این شبکه وجود داشت، درست بود و «شاد» می‌تواند منجر به محرومیت از تحصیل حدود چهارمیلیون و ۷۱۸ هزار دانش‌آموزی شود که به علت محروم‌بودن از داشتن اینترنت و تلفن هوشمند، هنوز به این شبکه متصل نشده‌اند.

از همان روز‌هایی که آموزش ‌و‌ پرورش از افتخارات آنلاین اپلیکیشن شاد می‌گفت، معلمان روستا‌های محروم آمار ترک تحصیل دانش‌آموزان خود را ارائه می‌کردند.

قطعا اول مهر هم تعداد ترک‌تحصیلی‌ها بیشتر می‌شود. حالا گفته‌اند اینترنت را وصل می‌کنند. استان سیستان‌وبلوچستان دومیلیون‌و ۸۰۰ هزار نفر جمعیت دارد که حدود ۵۱ درصد استان ما روستانشین است و مطابق آمار وزارت ارتباطات، فقط پنج درصد از روستا‌ها به شبکه‌های مخابراتی دسترسی دارند. دانش‌آموزان حتی برای دیدن برنامه‌های شبکه آموزش نیز مشکل دارند. مطابق آمار خود مدیر کل آموزش‌وپرورش استان، حدود ۳۰۰ روستا به شبکه‌های صداوسیما دسترسی ندارند. این آمار رسمی است و من فکر می‌کنم آمار بیشتر از این‌ها باشد».

تا پیش از آمدن کرونا، عدم توانایی مالی خانواده‌های محروم در تأمین وسایل اولیه آموزش، یعنی کیف و لوازم‌التحریر، باعث می‌شد کودکان زیادی از مدرسه‌رفتن بازبمانند؛ مسئله‌ای که می‌شد با مبلغی معادل ۲۰۰ هزار تومان، بخش ابتدایی‌اش را تأمین کرد؛ اما حالا شروع سال تحصیلی برای خانواده‌ها حدود دو میلیون تومان آب می‌خورد؛ خانواده‌هایی که فکر می‌کنند می‌توانند دخترانشان را به خانه بخت بفرستند یا پسران را روانه بازار کار کنند، به جای آنکه دو میلیون تومان هزینه تبلتی بکنند که آخرش معلوم نیست آن‌ها را به شبکه شاد متصل بکند یا نه.

خانواده‌هایی که در تأمین معاش روزانه مانده‌اند و با اقتصاد کرونازده، حتی درآمد پنج ماه پیش را ندارند، قطعا خرید تبلت را شوخی مضحکی با جیب خالی‌شان می‌دانند.