جمشید پیمان: آآآآآآآی آبادان!
آآآآآآآآآآآآآآآی آبادان! آبادان، آبادان، آبادان، آآآآآآآآآآآآآآآی آبادان! همیشه میسوزی همیشه کورهی افسردهی داغی در گرما، سرما، خشکی ، شَرجی همیشه عطشانی به دست های بستهی دریا به ابر غربتیِ خالی از ترانه ی باران همیشه مشتاقی! آبادان! آبادان! گذشت بر تو چهل سال سرخ وُ سیاه وُ خدا هم ندانست اینهمه سال خستهای؟ادامه