خسته گشته گلوله از تکراردر خشابی که می‌شود خالیباتوم بی‌نواست شرمندهدر میان غرور پوشالی شهر پُر گشته از عفونتِ شرعنَبُوَد شهر، گشته گَندآبادعرصه را تنگ کرده بر پاکیاین ولیِّ فقیهِ بی بنیاد غُرغُری می‌کُنَد ولیِّ فقیهدر دلِ خود که از هراس پُر استگیج وُ مَنگ است وُ می‌زند غوطهدر سکوتشادامه
انقلاب یک پدیده قانونمند است و قانونمندی آن جدای از قانون تکامل نیست.به این معنی که کمیت ها در طول زمان روی هم انباشته و متراکم می شوند و در یک نقطه البته با یک جرقه, انفجار و جهش صورت می گیرد و نظام معیوب و دیکتاتوری را در همادامه
هر کجا و هر زمان،با هر فراز و هر فرودبر نگیرم از سرم چترِ سکوت با بد و خوب زمانه راضی‌ام،هرگز ندارم اعتراض،از هرآنچه می زَنَد برهم سکوتِ با شکوهم رابه هر حیلت که باشد می‌نمایم اجتناب! از خوشی ها، ناخوشی هاهرچه پیش اید فراوان یا که اندکنشکند در منادامه
سخن‌ات عشق بود و آزادیبر لبِ هر سکوت وُ هر فریاداز شرارِ سکوت وُ فریادتگشته ویرانه سنگر بیداد هی تو را می‌کُشد ولیِّ فقیههی تو تکثیر می‌شوی در مامی‌کُشد هی تو را که شب پایدهی تو خورشید می‌شَوی فردا تا کِشَد بر لب‌ات نوارِ سکوتپتک کوبید بر سرت جلّادلبِ خونینادامه
هر چقدر که مبارزه رادیکال تر می شود, نقش و نام سمبل ها و رهبران و سازمان‌های انقلابی و آزادیخواه و آرم و پرچم رسم و راهشان برجسته تر و دیدنی تر می گردد. دقیقا در همین زمان است که دیکتاتور و دشمن ضد بشری و مزدورانشان تحت نام “اتحاد”ادامه
الا ای پُرخورِ کم‌دو، که حالت سخت بحرانی‌ستدر این وضعی که تو داری،کجا وقتِ دُراَفشانی‌ست؟ اگر هیچ‌ات امیدی نیست، که چیزی میکند تغییرخموشی پیشه کن زاین‌پس، که گفتارت پریشانی‌ست شبانگاه‌ات به نالیدن، سرآمد ای سرودت یأسبرو سر نِه به بالین‌ات، که صبح‌ات غرقِ ویرانی‌ست دو دل هستی در این عرصه،ادامه
گفت: دوازده امام شیعیان را قبول داری؟گفتم: نه!گفت: علی وکردارش را چطور؟ قبول داری؟گفتم: نه!گفت:اصحاب پیغمبر اسلام را قبول داری؟گفتم : نه!گفت: خود محمد را چطور؟ او را هم قبول نداری؟گفتم: او را هم قبول ندارم!گفت: قرآن چی؟ قرآن را که قبول داری؟گفتم: قرآن را هم قبول ندارم و خیالتادامه
